In Nederland 2,6 miljoen huishoudens (38 procent) om welke reden dan ook moeilijk rond kunnen komen? Dat één op de vijftien huishoudens beneden de laagste inkomensgrens leven? Dat er nogal wat mensen daardoor in de schuldhulpverlening belanden? Dat er, heel triest, steeds meer kinderen opgroeien in armoede en kansarm zijn? Dat er vaak complexe problematiek aan armoede en schulden ten grondslag ligt?
Eenmaal in de schuldsanering is het moeilijk om eruit te komen. Waarom dit onderwerp? We maken ons zorgen over de oorlog in Oekraïne en de gevolgen. Over de inflatie en de energiecrisis. De woningnood. Dat statushouders drie maanden voorrang krijgen bij woningtoewijzing. Stikstof. Maar beseffen we ook dat er in onze eigen gemeente gezinnen, maar vooral kinderen, zijn die weinig kansen hebben en in bittere armoede leven?
Natuurlijk, onze gemeente en overheid helpen. Maar is dat genoeg? Ik denk van niet. Misschien meer inzetten, zoals in Venlo, op een nieuwe aanpak waarbij gezinnen met meerdere problemen gerichter en structureler geholpen kunnen worden. Want wie durft nog hulp te vragen? Je schaamt je toch kapot om te erkennen dat je in armoede leeft en je kinderen niet kunt geven wat ze nodig hebben?
Ik vraag u: kent u mensen in armoede? Overtuig hen dan tactisch om hulp te vragen. Vertel dat schaamte niet nodig is. Laten we organisaties koesteren en steunen zoals de voedselbank, Leergeld en STAP. En ook opvang zoals His Hope en Huizen van de wijk. Plekken waar je zo binnenloopt, elkaar treft en waar je hulp kunt vragen.
Jos Gubbels
D66-GroenLinks
