Mitch Janssen uit Horst wil taboes rondom transgender-zijn doorbreken

24 jan 2023, 10:54 Algemeen
Afbeelding

Een paar jaar geleden ging hij nog als meisje door het leven, maar inmiddels maakt Mitch Janssen (22) de transitie van vrouw naar man door. Hij voelt zich eindelijk écht zichzelf, is gelukkig en kijkt met een positief gevoel naar de toekomst. Met zijn verhaal wil hij het taboe dat nog steeds rond het thema hangt, doorbreken.

Als Mitch terugkijkt op zijn jeugd, geeft hij aan dat hij op jonge leeftijd al merkte dat hij geen ‘gewoon’ kind was. “Mijn dokter zei dat ook”, vertelt hij. “Ik werd gediagnosticeerd met autisme toen ik 8 jaar was. Omdat ik best slim was, kon ik makkelijk met het regulier onderwijs mee en merkte niemand dat ik ‘anders’ was.” Toch was dit volgens Mitch ook een struikelblok. “Ik kreeg daardoor ook niet alle hulp die ik eigenlijk nodig had en erom vragen was niets voor mij.”

Ontkenningsfase

Het moment dat Mitch merkte dat hij zich niet fijn voelde in zijn vrouwenlichaam, was toen hij 13 jaar was. “Ik werd ongesteld en dacht: ‘dit klopt niet’. Toen ik dat tegen mijn moeder zei, werd het vooral op mijn autisme afgeschoven. Ik zou eraan moeten wennen dat mijn lichaam veranderde, maar drie jaar later voelde het nog steeds verkeerd.” Toen Mitch er in die tijd achter kwam wat trans zijn betekende, vielen de eerste puzzelstukjes op hun plek. “Maar ik wilde dat niet toegeven, dus besloot deze gevoelens te negeren”, geeft hij aan. “Het is natuurlijk geen makkelijk traject en ik wilde die confrontatie niet aangaan met mezelf.” Al gauw kwam Mitch erachter dat negeren geen optie was. “Het bleef aan me knagen en toen ik 18 was, ben ik voor het eerst uit de kast gekomen als trans”, geeft hij aan. “Toch ben ik toen vrij gauw de kast weer ingekropen, omdat mijn ouders niet goed wisten hoe ze erop moesten reageren. Voor mijn gevoel werd het niet serieus genomen door mijn familie.” Een lastig proces volgde. “Het was erg moeilijk, omdat ik zelf ook zoekende was en geen steun ontving.” 

Definitief de kast uit

Toen Mitch op zijn 19e uit huis ging, kwam hij opnieuw uit de kast. “Dit gaf me een bepaalde vrijheid, waardoor ik mijn gevoelens nu wel durfde te uiten. Ik dacht: ‘als mijn familie me nu niet accepteert, is dat maar zo’.” Ik kon met hen experimenteren over bijvoorbeeld andere benoemingen. Toen ik mezelf voor het eerst omschreef als ‘hij/hem’, voelde dit meteen goed. Wat hem heel erg hielp in dit proces van zelfacceptatie, was de online trans community. “Ik kon met hen experimenteren over bijvoorbeeld andere benoemingen. Toen ik mezelf voor het eerst omschreef als ‘hij/hem’, voelde dit meteen goed.” Ook keek Mitch veel naar transgender YouTubers, waarbij hij een inkijkje kreeg in hun transitie. Via een statusupdate op WhatsApp bracht Mitch zijn familie en vrienden op de hoogte van zijn keuze. “Ik dacht: ‘ik gooi het gewoon in de wereld en dan zien we wel’”, lacht Mitch. “Mijn vader belde me toen op, maar hij accepteerde het wel. Ik snap dat het moeilijk is voor mijn ouders. Het voelt voor hen eigenlijk een beetje alsof ze een dochter verloren zijn.”

Eerste stappen

Via de huisarts werd Mitch doorverwezen naar een specialistisch team. “Ik kwam op de wachtlijst terecht, maar die was 2,5 jaar”, vertelt hij. Uiteindelijk kon hij twee jaar later in Nijmegen terecht, waar een nieuwe kliniek werd geopend. Een jaar lang werden er gesprekken gevoerd met psychologen. “Dit doen ze om te kijken of ik echt trans ben”, legt Mitch uit. “Soms kan er iets anders aan de hand zijn. Dit is een heel proces dat duurde van mijn 20e tot 21e.”

In de laatste gesprekken werden Mitchs wensen besproken. “Ik wilde heel graag hormonen en een borstoperatie”, geeft hij aan. “Toen ik hoorde dat ik de controle erna mocht begonnen met het nemen van hormonen, was ik dolblij.” Net voordat hij 22 werd, begon Mitch met een zalf die hij op zijn benen of buik smeert. “Dit trekt in je huid en komt uiteindelijk in je bloed terecht.” De eerste keer is inmiddels een jaar geleden en Mitch is blij met de veranderingen die deze tot nu toe teweeg brengt. “Mijn stem is helemaal naar beneden gegaan en ik begin langzaam baardgroei te krijgen”, vertelt hij. “Ook mijn vetverdeling wordt anders. Vroeger had ik echt een zandloperfiguur, maar ik merk dat ik nu rechter word.” Mitch sprong een gat in de lucht toen de veranderingen in werking begonnen te treden, maar de allerbelangrijkste verandering voor hem is in zijn gemoedstoestand. “Alles begint eindelijk te kloppen en ik voel me geweldig”, geeft hij met een glimlach aan. “Ook heb ik inmiddels mijn paspoort mogen aanpassen. Daar staat nu op dat ik een man ben. Toch heb ik nog even te gaan, want de veranderingen duren ongeveer twee tot vijf jaar. Daarna is het stabiel.” Onlangs heeft Mitch zijn borsttissue laten verwijderen. “Ik heb nu een meer mannelijke borstkas”, legt hij uit. “Ik vond het spannend, maar nu klopt het eindelijk wat ik zie als ik in de spiegel kijk.” Of hij uiteindelijk ook een geslachtstransitie wil, daar is Mitch nog niet over uit. “Voor nu hoeft dat van mij nog niet, maar ik weet niet hoe ik daar in de toekomst naar kijk.”

Geluk in de liefde

Naast dat Mitch steeds gelukkiger is met zijn lichaam en de veranderingen die het doormaakt, is hij inmiddels ook gelukkig in de liefde. “Ik heb een half jaar geleden een andere transjongen leren kennen in de rij van een concert, super toevallig”, glundert hij. “We raakten aan de praat en de dag erna waren we al een stel. Het lijkt net of het uit een film komt, hoe goed dat wij bij elkaar passen.”

Inmiddels wordt Mitch volledig geaccepteerd door zijn familie, vrienden en mensen om hem heen. “Ik heb fijne mensen om me heen, een lieve vriend en een fijn huisje. Ik ben eindelijk gelukkig nu.” Toch heeft hij wel nog iets dat hem bezighoudt. “Ik ben nog altijd illegaal in ongeveer zestig landen en kan in dertig landen met de doodstraf berecht worden. Dat zou niet zo moeten zijn. Ik hoop dat dit over twintig jaar niet meer zo is en iedereen gewoon mag zijn wie hij of zij is.”