Marcel Peeters Verenigd Koninkrijk

Voordat Marcel in het Verenigd Koninkrijk, en in het bijzonder Rochester, terechtkwam, heeft de globetrotter heel wat van de wereld gezien. Dat werd hem echter allerminst met de paplepel ingegoten. “We waren vroeger met zeven kinderen thuis. Dan vallen grote vakanties helaas buiten het budget”, legt Marcel uit. Het was dus een drukke aangelegenheid voor Marcel met drie broers en drie zussen, maar – volgens Marcel – hadden zijn zussen het zwaarder. “Zij moesten het immers doen met maar liefst vier broers”, vertelt hij lachend.

Reisvirus

Ondanks dat hij reizen niet vanuit huis uit heeft meegekregen, liep Marcel toch het reisvirus op in zijn jonge jaren. “Op de mavo hadden we een Amerikaanse uitwisselingsstudent over de vloer. Toen kwam het besef dat mij dat ook heel leuk zou lijken.” Daarnaast had hij enkele jaren later ook een vriendin, die een baan in het buitenland aangeboden kreeg. “Ik zei tegen haar dat als ik de kans zou krijgen, ik zeker zou gaan. Ik gunde het haar van harte. Echter realiseerde ik me toen dat ík die kans niet hoef af te wachten en ook zelf het initiatief kon nemen om de wereld te ontdekken.” Een besluit dat al snel vaststond, maar bij sommige mensen nog wat vragen op riep. ‘Waarom ga je weg, je hebt toch een goede baan en een mooi leven?’ was een vaak gehoorde reactie. Toch besloot Marcel door te zetten, maar niet halsoverkop Melderslo te verlaten. “Ik ben eerst een heel stuk kleiner gaan wonen. In een soort schuurtje in America. Om te ervaren hoe minder contact met mensen in mijn omgeving zou bevallen.” Uiteindelijk bleek dat gemis niet té groot om de reisplannen te annuleren en zo vertrok Marcel in 1997 met het idee de wereld te verkennen.

Europa

De wereld gaan verkennen klinkt heel idealistisch, maar Marcel was ook realistisch. Er moest op een of andere manier ook een bron van inkomsten komen. Daarom besloot hij het reizen te combineren met werken. “Via kennissen heb ik contact gelegd in Guernsey. Daar kon ik enkele maanden bij een rozenkweker aan de slag.” Daarna werkte hij een tijdje in een klein bioscoopcafé en daar trof hij ontzettend veel andere reizigers. “Ik sprak mensen uit Nieuw-Zeeland, Wales en Australië en merkte al snel dat ik mijn Engels wel eens mocht opschroeven. Dus besloot ik mijn plan, om naar Spanje te gaan, te annuleren en koers te zetten naar London.” In de twee jaar die volgde versleet Marcel aardig wat landen én baantjes. Van het werken in een hotel tot een leidinggevende functie bij een aspergekweker en van medewerker bij een melkveehouder tot barman. “Mijn schoonmoeder zegt wel eens gekscherend: ‘je gaat me nog eens vertellen dat je ook slangenfluisteraar geweest bent’.” Hoewel Marcel meestal geen ervaring had in het werk wat hij ging doen, lukte hem meestal toch de baan te bemachtigen. “Je krijgt steeds meer vertrouwen en met een positieve instelling kom je een heel eind. Ik zei altijd: ‘ik kan het misschien niet, maar ik kan het wel ontzettend snel leren’.” Na Oostenrijk, Tsjechië, Hongarije, nog een keer Oostenrijk en Denemarken keerde hij in 1999 voor een korte periode terug naar Nederland.

De eeuwwisseling

“In het verleden heb vaker voor de Liedjesavond in het dorp liedjes en sketches geschreven. Tijdens het reizen kwam bij mij toen het idee op om een show met alle hoogtepunten van de 20e eeuw te schrijven. Dus keerde ik terug naar Nederland om te kijken of dat idee gestalte kon krijgen”, legt Marcel uit. Helaas kwam de show niet helemaal van de grond en vertrok Marcel opnieuw. Ditmaal naar Canarische eilanden: Gran Canaria. Hier kon Marcel zijn hotelervaring die hij in Oostenrijk had opgedaan wederom in de praktijk brengen. “Ik moest voor het ontbijt en avondeten zorgen en tussendoor kon ik lekker op het strand liggen.” Na drie maanden vertrok Marcel naar Zweden, maar kreeg hij snel daarna slecht nieuws vanuit Nederland. “Mijn vader was ernstig ziek en werd helaas niet meer beter. Ik heb toen een tijdje bij mijn moeder gewoond”, vertelt Marcel over een lastige periode. Tegen het eind van het jaar ging hij desondanks toch weer op pad. “De bedoeling was om Europa nu achter me te laten en Azië te ontdekken.” Via de Trans Mongolië Express, China en Thailand kwam Marcel uiteindelijk uit in Nepal, waar een nieuw hoofdstuk van zijn reizen aanbrak. 

Maatschappelijk werk

In Nepal kwam Marcel in aanraking met Stichting Computer Network Nepal. Deze organisatie streeft erna om oude Europese computers, die nog wel bruikbaar zijn, over te schepen naar Nepal zodat het onderwijs hier een boost zou krijgen. “Samen met een meisje uit Friesland heb ik toen mede het computer instituut in Nepal opgezet met als doel kansarme studenten in Nepal toch de kans te geven om met computers te werken”, legt Marcel uit. Ook in Sri Lanka heeft hij een klein steentje bijgedragen aan een maatschappelijk thema. “Kinderen kunnen vaak niet naar school omdat ze nodig zijn om eten op tafel te brengen. Een Nederlandse stichting zorgde ervoor dat kinderen op school konden ontbijten, zodat ze juist wél naar school konden. Voor deze stichting heb ik een aantal projecten bezocht en mijn bevindingen terug gerapporteerd aan het bestuur in Nederland.” Voor Marcel was deze periode in Azië een realiteitscheck. “Het was heel verrijkend om hier aan mee te werken. Ik ben hier ook een stukje nuchterder door geworden en ben gaan beseffen dat we het hier in het Westen erg goed hebben.”

Australië en Nieuw-Zeeland

Na zijn werk in Nepal en Sri Lanka is Marcel via Zuidoost-Azië naar Australië vertrokken. “Al liftend ben ik Australië gaan ontdekken”, vertelt hij. Angstig heeft hij zich nooit gevoeld om bij vreemden in de auto te stappen en ook met slapen in zijn tentje had hij geen probleem. “De beste bagage die je bij je hebt, is je gezonde verstand.” Wanneer zijn visum in Australië op z’n eind liep, zette hij koers richting Nieuw-Zeeland, de plek van een van zijn mooiste ervaringen. “Tijdens mijn reis in Nieuw-Zeeland kreeg ik een lift naar Queenstown. Terwijl we langs een groot uitgestrekt meer reden, zag ik als een soort spiegel de bergen terug in het water. Dat was echt een realisatiemoment van ultieme vrijheid”, vertelt Marcel geëmotioneerd. 

Huisje boompje beestje

Vanaf 2004 werd de reislust iets minder bij Marcel. “Ik merkte dat ik niet meer alles wat ik zag waardeerde. Het gevoel van huisje, boompje, beestje begon me te bekruipen”, vertelt hij. “In Nederland ging het op dat moment minder goed en ik had het prima naar mijn zin in Australië, dus wilde ik hier langer blijven. Dat was echter alleen mogelijk met een studentenvisum. Toen heb ik die aangevraagd en ben ik een accountscursus gaan doen.” En dat was niet zonder succes, want Marcel behaalde uiteindelijk zijn master degree in accountancy. 

Rochester

Op een vakantie in 2007 in Queensland leerde Marcel zijn huidige vrouw, Liz kennen. “Ik ontmoette haar in een Ierse pub en het klikte meteen. In 2011 hebben we besloten om terug te keren naar Europa.” Aangezien Liz’ familie in het Verenigd Koninkrijk woont, werd de keuze gemaakt om richting Rochester te vertrekken. Inmiddels wonen ze daar al twaalf jaar met heel veel plezier, maar al een tijdje niet meer met z’n tweetjes. “In 2013 zijn we de trotse ouders geworden van onze dochter Elly.” Hoewel Marcel nog regelmatig naar Nederland komt om familie en vrienden te bezoeken, heeft hij geen heimwee. Toch merkt hij wel één groot verschil op met Melderslo. “Nu ik hier woon in een stad van een half miljoen inwoners, realiseer ik me pas hoe netjes Nederland eigenlijk is. In Melderslo heeft iedereen bijvoorbeeld een eigen tuintje dat ze mooi bijhouden in tegenstelling tot hier. Men is trotser op hun huisje in Nederland.” Dat Marcel uit een klein dorpje komt, heeft hij ook meermaals tijdens zijn reizen moeten vertellen. Vaak kwam hij dan met de volgende uitleg. “Ik kom uit een klein dorpje van zo’n 1.600 inwoners en dat is inclusief veestapel”, sluit hij lachend af.

Tekst: Casper Keijsers