Niet iedereen die in Horst aan de Maas opgroeit, blijft hier ook wonen. HALLO Horst aan de Maas spreekt in de serie Uit… Horst aan de Maas met oud-inwoners van Horst aan de Maas die hun dromen hebben gevolgd en buiten onze gemeentegrenzen terecht zijn gekomen. In deze aflevering Jeroen van Gool (63) uit Lottum en inmiddels wonend in Hvidovre, Denemarken.
Het reizen zit ze in het bloed, bij familie Van Gool. “Dat komt zonder twijfel door mijn vader, want mijn moeder wilde eigenlijk niet weg uit Lottum”, zegt Jeroen daarover. Toch verhuisden de Van Gooltjes begin jaren 60 - vader, moeder en zes kinderen - naar het Brabantse Oosterhout toen hij zelf slechts 2 jaar oud was. Ruim zestig jaar later wordt er door de broers en zussen onderling nog altijd het Noord-Limburgs dialect gesproken wanneer ze elkaar treffen. Heel vaak is dat niet, want drie van hen bouwden een leven op buiten de landsgrenzen. Een vierde keerde na een leven lang werken in het buitenland, terug in Limburg. “Het onderlinge contact is nog altijd erg warm. We spreken elkaar vooral via WhatsApp en FaceTime”, vertelt Jeroen. Zelf is hij één van die drie kinderen die besloot om Nederland achter zich te laten. Eén en ander heeft te maken met Gitte, een studente uit Denemarken, die hij trof nadat hij in 1986 naar Canada verhuisde om te studeren en te werken. De twee werden verliefd en besloten samen een leven op te bouwen in haar thuisland. In Hvidovre, een voorstad van Kopenhagen, om precies te zijn.
Reismogelijkheden
Dat de appel niet ver van de boom valt, merkt Jeroen tegenwoordig ook aan zijn eigen kinderen. Waar hij zijn reislust van vader erfde, deden zijn kinderen dat vooral van hem. “Maar ook een beetje van mijn reislustige vrouw Gitte. Samen kregen we twee kinderen. Onze dochter is inmiddels 25 jaar oud en onze zoon 22. Ze zijn volledig Deens, hoewel de oudste een beetje Nederlands verstaat. Ze heeft een jaar in Parijs gewoond en zou best stage willen lopen in Nederland. Eentje die aansluit bij haar ingenieursstudie aan de hogeschool. Mijn zoon heeft, zoals dat vrij gebruikelijk is in Denemarken, een tussenjaar genomen na het afronden van het gymnasium. In dat jaar is hij onder andere naar Mexico geweest. Nu oriënteert hij zich op het vervolg van zijn loopbaan.” Die drang om meer van de wereld te willen zien, komt Jeroen bekend voor. Nadat hij afstudeerde als geoloog, besloot hij naar Canada te vertrekken, waar hij een plekje vond op een universiteit. Daar wist hij te promoveren. “De natuur daar is prachtig, dat was voor mij een voorname reden om naar Canada te gaan. Het buiten zijn, midden in het groen, was voor mij altijd al een belangrijke reden om geologie te gaan studeren. Een vakgebied dat daarnaast mogelijkheden biedt om veel te reizen. Dat sprak me enorm aan.”
Gitte
Dat Jeroen na zijn oversteek naar Canada niet meer terug zou keren naar Nederland, had hij zelf ook niet helemaal verwacht. “In 1990 promoveerde ik daar aan de universiteit van Newfoundland, waar ik ook een aantal jaren gewerkt heb. In die periode ontmoette ik een studente, waarmee het wel erg goed klikte. Dat was Gitte, een Deense die voor een jaar in Canada studeerde. Toen ze terugging hebben we intensief contact gehouden. Niet geheel toevallig werd me door een vroegere Deense studiegenoot even later een baan aangeboden in Denemarken. Hij zocht een geoloog om mee samen te werken.” De liefde én het uitzicht op een uitdagende baan, zorgden er in 1994 voor dat Jeroen z’n boeltje pakte en vertrok naar Denemarken. Twee jaar later stapte hij daar met Gitte in het huwelijksbootje.
Buiten
De geoloog vond in zijn nieuwe thuisland al gauw onderdak bij ‘The Geological Survey of Denmark and Greenland’, de onafhankelijke geologische dienst van Denemarken. “Onder die vlag heb ik zo’n tien zomers in Groenland gewerkt. Later ging ik aan de slag als onderzoeker in de ertswinning. Toen daar een grote ontslagronde volgde, besloot ik om zelfstandig verder te gaan.” Als geologisch consulent werkt Jeroen tegenwoordig voor verschillende bedrijven die werkzaam zijn in de exploratie van mineralen. “Dat zorgt ervoor dat ik altijd veel onderweg ben.” Het zorgde tijdens de coronapandemie voor scheve verhoudingen thuis, vertelt Jeroen. “We waren toen net begonnen aan een grootschalig project in Noorwegen. Zo’n beetje de helft van de tijd spendeerde ik daar, terwijl mijn vrouw tijdens de pandemie noodgedwongen thuis moest werken. Mijn zoon volgde op dat moment het gymnasium vanuit huis. Beiden misten ze sociaal contact met andere volwassenen, maar ondertussen ging mijn werk gewoon op dezelfde wijze door. Dat voelde weleens oneerlijk.” Jeroen compenseert het lange van huis zijn in de winterse perioden van het jaar. “Het gaat in mijn werk veelal om projecten die een paar maanden duren, met name in Scandinavië en af en toe nog in Groenland. Vooral in berg- en bosrijke gebieden. In de wintermaanden ben ik ter compensatie veel thuis. Heerlijk buiten bezig zijn, dat is het mooie aan mijn baan. Dat is hetgeen dat me altijd getrokken heeft in de geologie. Anderen betalen een boel geld om op plekken te komen waar ik betaald wordt om te werken”, lacht hij.
Fysiek lastiger
Inmiddels woont Jeroen langer in Denemarken dan dat hij in Nederland deed. Plannen om nog eens terug te keren, zijn er ook niet. “Nee, ik denk niet dat we ooit nog vertrekken uit Denemarken, eerlijk gezegd. Emigreren naar Canada is ooit ter sprake gekomen, maar echt concreet is dat plan nooit geworden. Gitte en ik hebben onze kinderen hier opgevoed en we hebben het uitstekend naar onze zin in Denemarken. Het is een leuk land om te wonen en het lijkt op sommige vlakken best op Nederland. Het is wat ruimtelijker en heeft sterkere tradities. De taal was best lastig om onder de knie te krijgen, vooral de klank. Dat was in het begin wennen, maar die fase ligt alweer eventjes achter ons”, legt Jeroen uit. Hoewel hij inmiddels de 60 is gepasseerd, denkt hij nog niet aan zijn pensioen. “Gitte is zeven jaar jonger dan mij. Het idee om alleen thuis te gaan zitten spreekt me niet echt aan, dus ik hoop nog een aantal jaren te mogen werken. Wel voel ik dat het fysiek steeds lastiger wordt. Je bent hele dagen buiten in de natuur, soms weken aan een stuk. Ik heb meer rust nodig dan vroeger. Dat is ook reden om niet meer alle opdrachten aan te nemen. Komende zomer mag ik weer naar Groenland, daar verheug ik me nu alweer op.”
Reizigersbloed
De oorsprong van zijn liefde voor geologie en reizen is eenvoudig te verklaren, legt Jeroen uit. “Als kinderen gingen we tijdens zomervakanties vaak de natuur in. Er werd vrijwel nooit gekozen voor een stedentrip of een vakantie aan het strand. Het waren reizen die vaak naar berggebieden gingen. Naar Frankrijk en Zwitserland bijvoorbeeld. Daar is het zaadje geplant. Voor zowel de liefde voor geologie als die voor reizen.” Op zijn beurt brengt hij dat gevoel nu ook over op zijn eigen gezin. “We hebben onlangs een vakantie geboekt naar Groenland. Daar kwam en kom ik veel en de natuur is er simpelweg schitterend. Het is een deel van Denemarken, dus veel Denen vinden dat ze er eens geweest moeten zijn. Ik neem mijn familie tegen die tijd mee op lange wandelingen door de natuur, maar ook naar de toeristische trekpleisters van het land.” Familie Van Gool verheugt zich erop. Vreemd is dat niet. Het reizen zit ze nu eenmaal in het bloed.
