Ik bezocht laatst een vriend in Schiedam. De planning: een rit van zo’n 160 kilometer, kriskras over willekeurig aangelegde stroken asfalt door ons koude kikkerlandje, richting het westen. Zo’n hemelse reis begint natuurlijk met het volgooien van de tank.
Om de dure benzineprijzen te ontlopen, besluit ik te tanken in een bepaald gehucht in onze gemeente. Ik nader de pomp en ben meteen trots op mezelf. Ik weet namelijk aan welke kant de tankdop zit, rechts. En ja, ik ben inderdaad trots, omdat dit in het verleden wél mis is gegaan. Maar dan, alle pompen aan de rechterkant zijn bezet. Terwijl ik met een godslasterende kreet mijn teleurstelling hardop uitspreek, manoeuvreer ik de wagen maar naast een pomp aan de linkerzijde. Terwijl ik in een hevige strijd ben gewikkeld met de tankslang, die schijnbaar niet graag over de achterbak naar mijn tankdop getrokken wil worden, zie ik in mijn ooghoek een auto die achteruit langs de pomp wordt gestationeerd. “Ah ja, zo kan het ook natuurlijk.” Inmiddels heb ik de strijd met de slang gewonnen en houd ik deze in een soort wurggreep waarbij ik zijn nek probeer dicht te knijpen en hij zijn gal uitspuwt in mijn auto. Dat is hoe het voelt in ieder geval. Voor andere chauffeurs zie ik er waarschijnlijk uit als een debiel die in een veel te agressieve houding een tankslang vasthoudt. Ik loop naar binnen en betaal, maar dan valt mijn blik op een tosti. “Dat is dan 5 euro.” Ik betaal, loop terug en terwijl ik een eerste hap neem, bedenk me dat ik net de moeite van het omrijden naar dit tankstation teniet heb gedaan aan een smoezelige tosti. Elke hap voelt als een lepel oceaan waarbij het water is ‘weggekookt’. Met een mond droger dan de Sahara vervolg ik mijn weg richting Schiedam. Terwijl ik de snelweg opdraai zie ik het al, ik mag aansluiten in een colonne van langzaam vooruitschuivend blinkend staal. “De volgende keer is de trein misschien een betere optie.” Maar terwijl ik dit denk, weet ik ook zeker dat ik dan een columnonderwerp heb voor volgende week.
Casper Keijsers