Al meer dan tien jaar werk ik in Roermond bij een groot internationaal bedrijf. Inclusief mijzelf bestaat ons team uit tien personen met zes verschillende nationaliteiten. Allen zijn woonachtig ergens tussen Venray en Beek in ons mooie Limburg. De één wat beter dan de ander, maar allen spreken Nederlands.
Mijn collega’s lezen en horen dus wat er allemaal over ze gezegd wordt. Hoe ongenuanceerd we alles over één kam scheren. Ze horen dat ze ‘ongewenste werkgelegenheid’ opvullen, dat ze ‘alleen maar hiernaartoe komen om van ons te profiteren’. Dat we ze ‘nooit binnen hadden moeten laten’, en ze een ‘oneerlijke druk op de woningmarkt’ leggen. Besef wel, het zijn inmiddels niet alleen de tijdelijke krachten die door een uitzendbureau worden ingezet bij distributiecentra of in de glas- en tuinbouw. Het zijn namelijk steeds vaker mensen die gewoon een direct dienstverband hebben, zoals jij en ik.
Vraag maar eens rond in je omgeving, ik denk dat je jezelf zult verbazen over hoeveel mensen een collega in het team hebben met een migratieachtergrond. Niks mis mee en zeer welkom, dus moeten ook wij hen de kans geven om mee te doen in onze gemeenschap door bijvoorbeeld Nederlands te leren.
In mijn optiek moeten we arbeidsmigratie helemaal los zien van de vluchtelingen- en asielzoekersproblematiek. Op dat gebied moet je kijken hoeveel we aankunnen als land, maar ook als gemeente, en hoe je dat vervolgens kunt reguleren. Bij arbeidsmigratie moeten we kijken naar hoeveel we nodig hebben en waarvoor.
Echter, in beide gevallen moeten we beseffen dat we praten over mensen.
Joep Peeters
VVD Horst aan de Maas