Dorien mag weer hopen na stamceltransplantatie in Mexico
Mede dankzij een succesvolle crowdfunding, waarbij bijna 63.000 euro werd opgehaald, onderging Dorien Jacobs uit Hegelsom in maart een stamceltransplantatie in Mexico. Of de behandeling een succes was en Dorien weer mag dromen van een onbezorgde toekomst, moet nog blijken. Spijt van de ontberingen die met de transplantatie gepaard gingen, heeft ze in ieder geval allerminst. Het tegendeel is waar.
Bijna vier weken verbleef Dorien Jacobs samen met vriend Ron Versteegen eerder dit jaar in het Mexicaanse Puebla, waar ze in clinica Ruiz een stamceltransplantatie onderging. Het werd een periode vol ups en downs voor de Hegelsomse. Misselijkheid, helse botpijnen, meerdere chemobehandelingen en haaruitval maakten het een pittige onderneming. Het vieren van Ron z’n verjaardag en het opdoen van vriendschappen voor het leven met lotgenoten, zorgden anderzijds voor de nodige verlichting. Het werd een avontuur, dat werd gadegeslagen door honderden geïnteresseerden, die het wel en wee van Dorien via dagelijkse berichtjes op Facebook nauwgezet konden volgen.
Dorien onderging het allemaal, in een ultieme poging een hernieuwde kans te krijgen op een onbezorgde toekomst. Want die was plotsklaps weg, toen ze in het voorjaar van 2020 plots last kreeg van gevoelloosheid in beide voeten. Na een aantal onderzoeken volgde al snel de keiharde diagnose: Dorien bleek multiple sclerose (MS) te hebben. Een aandoening in de hersenen en het ruggenmerg, met uiteenlopende en ernstige klachten tot gevolg. De ingreep in Mexico - die werd bekostigd dankzij gulle giften van talloze vrienden, bekenden en anderen die haar een warm hart toedragen - bood haar een ultieme strohalm.
Vallen en opstaan
Het was vooraf best een moeilijke afweging voor Dorien: wel of geen stamceltransplantatie? Na gesprekken met lotgenoten die haar voor gingen, het afwegen van de risico’s en een second opinion van een neuroloog, maakte ze samen met haar gezin de keuze om er vol voor te gaan. “En daar heb ik absoluut geen spijt van”, vertelt Dorien nu ze weer een aantal weken thuis in Hegelsom is. “Achteraf had ik twee of drie jaar eerder moeten gaan. Want hoe later je gaat, hoe kleiner de kans op een volledig herstel.” Of en hoe goed de behandeling is aangeslagen, is nog eventjes koffiedik kijken, maar Dorien is in ieder geval positief. “Naar omstandigheden gaat het best goed met me. Ik loop weer stukjes zonder rollator, dat lukte me niet voordat ik naar Mexico ging. Mijn balans is ook beter, en ik trek niet meer met m’n been. Of dat nu komt door de medicatie die nog door mijn lijf giert, óf door de behandeling, daar zijn de specialisten nog niet over uit. Zelf laat ik het maar in het midden, al hoop ik natuurlijk dat het door de behandeling komt.” De definitieve balans kan wat dat betreft pas over plusminus twee jaar worden opgemaakt. “In de regel duurt het drie maanden voordat alle medicatie die je voorafgaande aan de behandeling krijgt, is uitgewerkt. Vaak ga je daarna eventjes achteruit, maar dat herstelt weer. Hoe het proces daarna vordert, gaan we de komende tijd meemaken. Ik probeer er in ieder geval uit te halen wat er in zit. Soms wil ik te snel en zoek ik de grenzen op, maar het hoort erbij dat je soms eventjes teruggefloten wordt. Revalideren gaat met vallen en opstaan”, klinkt het strijdlustig.
Overweldigend en hartverwarmend
Dat Dorien überhaupt de kans kreeg om naar Mexico af te reizen voor de behandeling, is best bijzonder. Deze wordt namelijk nog altijd niet vergoed door zorgverzekeringen in Nederland. Met een kostenplaatje van zo’n 65.000 euro, is dat voor velen die in hetzelfde schuitje als Dorien zitten een behoorlijk obstakel. Met de hulp van talloze vrienden, kennissen en dorpsgenoten, lukte het haar om het overgrote deel van het benodigde bedrag middels crowdfunding bij elkaar te krijgen. Best bijzonder, vindt ze zelf ook. “In Mexico had ik veel tijd om na te denken. Dan besef je hoeveel mensen dit voor mij mede mogelijk hebben gemaakt. Ik heb de tranen regelmatig in mijn ogen gehad. Het is ronduit geweldig, al die mensen die me gesteund hebben. Hoe lief is het dat zij, terwijl ze me soms zelfs amper kennen, iets schenken zodat ik weer een kans heb op een onbezorgde toekomst? En ook de inzet van onze vriendengroep Zootje Ongeregeld is ongekend. Wat ben ik blij met die mensen om me heen.” Dorien vindt het, ook nu ze terug is, niets minder dan hartverwarmend hoe er met haar meegeleefd wordt. “Het is ook ongelofelijk hoeveel mensen m’n reis gevolgd hebben via Facebook. Ik ben altijd iemand van de achtergrond, maar nu was ik opeens het middelpunt van de aandacht.”
Vrienden voor het leven
De trip naar Mexico leverde Dorien niet alleen een hernieuwde kans op een onbezorgd leven op, maar ook vrienden voor het leven. “Het was een hele fijne kliniek, met een uitstekend team van artsen. Ik was er samen met een andere groep ‘ms-strijders’, waaronder veel landgenoten. Je maakt samen in korte tijd heel veel mee en deelt onderling alles met elkaar. Aan een half woord hadden we vaak al genoeg. Iedereen zit in hetzelfde proces. Daar heb ik, maar ook Ron, heel veel steun aan gehad. Ook nu we terug zijn onderhouden we nauw contact met de mensen die we daar leerden kennen”, vertelt ze over de vier weken durende Mexicaanse achtbaan waar ze in zat. Eentje die, weliswaar op lagere snelheid, ook nu ze terug is nog altijd aan het rijden is. Het deert Dorien allerminst. “Alles om weer te mogen dromen over een zorgeloze en gezonde toekomst.”