Na ruim zeven jaar vechten, was het afgelopen 16 maart klaar. Lang wist ‘ozze pap’ de ziekte die hem langzaam maar zeker sloopte het hoofd te bieden, maar uiteindelijk moest zelfs hij zich gewonnen geven. Een kleine maand voor zijn 62e verjaardag was het simpelweg op.
Hij was een vader zoals je wilt dat vaders zijn. Altijd stond hij klaar voor mij en mijn twee zusjes. Niets was hem ooit teveel. Nooit viel er een onvertogen woord. Altijd was er begrip. Zelfs wanneer ik weer eens iets doms had uitgevreten. Een voorbeeld van hoe een vader hoort te zijn.
Hij was een echtgenoot zoals je wilt dat echtgenoten zijn. Altijd trouw aan mijn lieve moeder Lianne. Zijn vrouw. Nooit was er thuis ruzie. Hooguit eens een verschil van mening. Een voorbeeld van hoe een echtgenoot hoort te zijn.
Hij was een opa zoals je wilt dat opa’s zijn. Verleden week vierden we de vierde verjaardag van Veerle, zijn oudste kleinkind. Voor het eerst zonder hem. Er zullen nog vele verjaardagen volgen. Zonder hem. En toch zal hij er altijd bij zijn. Want opa wordt nooit vergeten. Hij was zelfs in de korte tijd die hij had een voorbeeld van hoe een opa hoort te zijn.
Hij was een werknemer zoals je wilt dat werknemers zijn. Altijd het besef dat het gras bij de buren niet altijd groener is. Nooit klagen, altijd stipt op tijd. Tot het simpelweg niet meer ging. Een voorbeeld van hoe een werknemer hoort te zijn.
Hij was een allemansvriend, met altijd oprechte interesse in ieders wel en wee. Hoe ziek of slecht hij zich ook voelde, altijd bleef hij oog houden voor de mensen om hem heen. Zelfs in zijn laatste uren wist hij de spanning te breken met zijn humor. Een voorbeeld van hoe een allemansvriend hoort te zijn.
Vijf weken geleden kwam het onvermijdelijke afscheid.
Hij was Ton. Hij is Ton. Ton van Hees. Mijn lieve vader. Ozze pap. Mijn voorbeeld.
Jelle van Hees
