‘Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem je zwemspullen mee.’ Misschien wel dé meest gebruikte zin op de uitnodiging voor een kinderfeestje. Alhoewel, misschien wel net na ‘Je wordt met een vol buikje thuis gebracht’. Afgelopen week mocht ik weer even terug naar mijn kindertijd. Geen zwemspullen nodig deze keer, slechts goede zin.
Een weg banend tussen de met veel te veel suiker verwende, stuiterende kinderen, doemt hij daar al op: de enige barrière tussen mij en plezier op de bowlingbaan, de schoenenkast. Kijkend tussen de volledig door elkaar staande maten, zoek ik naar schoenen die voldoen aan twee eisen; mijn schoenmaat, met wat bandbreedte en een paar waarbij ik niet spontaan flauwval bij het ook maar lichtelijk inhaleren van de uit de schoen komende dampen. Meestal wordt één van de twee eisen ingewilligd, en het is niet de tweede. Ik neem mijn verlies. Al snel herken ik een paar stereotyperende bowlers. Allereerst heb je de ‘gootgooier’, die vroeger altijd met bumpers speelde en daarmee het gedeelte in de opvoeding waarbij je recht leert gooien, gemist heeft. Dan is er ook altijd de ‘zuipschuit’, die niet voor het bowlen komt, maar voor de gratis drankjes. Te herkennen aan het iedere keer vergeten aan de beurt te zijn én het wegsnoepen van het laatste hapje van de bittergarnituur. Ook mag de ‘try hard’ niet ontbreken. Te herkennen aan het altijd willen wachten op die ene bal van precies 10,23 kilo (omdat hij ‘het anders niet kan’), aan het been dat altijd lekker mee zwiept na het gooien en natuurlijk aan het steeds maar weer aansporen van de ‘zuipschuit’ om te gaan gooien. Tenslotte hebben we de ‘excuustruus’, die vol goede moed begint, maar na twee beurten met een split zich begint te storen aan haar pech, vervolgens aangeeft last te hebben van haar arm en tenslotte overgaat op zogeheten ‘trickshots’ om de vernedering te schuiven onder de noemer; ‘ik deed niet mijn best’. Wie ik ben van deze stereotypes? Eentje die ik niet benoemd heb: de ‘winnaar’. Ik kwam met goede zin en ik ging met goede zin naar huis.
Tekst: Casper Keijsers
