Ans van der Beele-van Enckevort uit Sevenum

Als achtste uit een gezin met elf kinderen zag Ans in 1951 het levenslicht in Sevenum. Het dorp waar ze tegenwoordig nog altijd woont. Voor Ans geldt namelijk dat je Sevenum niet uit de dame kunt halen, noch de dame uit Sevenum. “Ik ben een echte Sevenumse. Ik zou ook nergens anders willen wonen”, vertelt ze gedecideerd. 

Tijdens haar jeugd speelde Ans vaak buiten met haar broers, zussen en andere kinderen uit de buurt. Toch maakte het ‘werken’ daarna snel de dienst uit. “Werken werd ons met de paplepel ingoten. Dat was heel belangrijk binnen ons gezin. Als er op je prentje komt te staan: ‘Hij heeft hard gewerkt’, dan waren ze bij ons thuis tevreden”, vertelt Ans lachend.

Bezige bij

Hoewel werken dus een belangrijk thema was binnen familie Van Enckevort, was het leren voor een specifiek vak niet aan Ans besteed. “De lagere school vond ik verschrikkelijk. Ik hield niet van leren.” Na de huishoudschool en de assistentenklas, wist Ans ook nog een melkdiploma in de wacht te slepen. “Daar lachen ze me nog altijd regelmatig om uit”, vertelt ze lachend. Na deze schoolperiode vond Ans haar passie in de horecawereld. “Ik heb 22 jaar in de horeca gewerkt, dat vond ik eigenlijk het leukste werk, maar toen mijn twee dochters gingen studeren, wilde ik dat niet meer.” Ans werkte namelijk in het weekend en liet dat nou net het enige moment zijn waarop haar dochters in Sevenum waren. “Ik wilde op die momenten dus niet aan het werk zijn.” Ans zocht haar heil vervolgens bij de champignons, maar dat was toch net even anders dan achter de bar staan. “Die dingen zeiden niks terug, dus daar was ik gauw klaar mee”, vertelt ze gevat. Mensen waren dus toch wel belangrijk voor Ans, die haar focus daarna verlegde naar de gehandicaptenzorg en de psychiatrie. “Ik heb aardig wat baantjes versleten”, lacht ze.

Carnaval

Buiten het vele werken, was er ook genoeg ruimte voor ontspanning. Voor Ans was die ontspanning met name tijdens de carnaval. “Ik doe al 45 jaar mee met de optocht. Soms in groepjes, maar ook vaak genoeg in mijn eentje als ‘los lopende gek’. Nog steeds verzin ik ieder jaar wat nieuws.” Ans vindt het vooral leuk om iets te verzinnen dat een beetje tegen de gevestigde orde aanschopt. “Met carnaval kun je op ludieke wijze ietwat gevoelige onderwerpen onder het licht brengen. Als er vervolgens over gesproken wordt, ben ik meer dan tevreden.” Het mag dan ook geen verrassing zijn dat Ans verschillende optochtprijzen in de wacht heeft gesleept de afgelopen 45 jaar. Maar ook buiten de optocht is de carnavalsperiode een leuke, maar af en toe ook pijnlijke periode. “Tijdens één van de vele carnavalsfeesten stond ik boven op een ton, had ik aardig wat gedronken en dacht ik dat ik kon vliegen. Je raadt het al, dat liep niet helemaal goed af”, vertelt Ans lachend.

Tuut

Hoewel Ans een grote liefde heeft voor de carnaval, deelt haar andere grote liefde die passie voor het christelijke feest niet. Op een dansavond liepen zij en Tuut elkaar tegen het lijf en kregen daarna steeds meer contact. Al snel groeide de prille liefde uit tot meer, al was Ans’ moeder niet meteen enthousiast. “Tuut was schilder, maar mijn moeder vond het beter om met een boerenzoon te trouwen. Die zou mij immers kunnen onderhouden.” Gelukkig hebben deze woorden Ans en Tuut er niet van weerhouden samen een toekomst op te bouwen, want uiteindelijk is het ook met een schilder helemaal goed gekomen. “Aankomende augustus zijn we 50 jaar getrouwd, als we dat mogen halen”, vertelt Ans trots.

Familie

Naast een mooi huwelijk werd de liefde tussen Ans en Tuut ook bezegeld met twee schatten van dochters, Loes (45) en Els (43). Inmiddels zijn de twee ook de trotste opa en oma van drie kleinkinderen, Ferdinand (4), Mercedes (6) en Olivia (12). “Els woont in Amsterdam en eens in de twee weken gaan we naar het Westen om op onze kleindochter te passen. Hoewel ik Amsterdam eigenlijk veel te druk vind, wonen ze daar wel heel mooi.” Loes woont daarentegen in Sevenum, dus komen haar kinderen wat makkelijker op bezoek. “Als die kleintjes hier zijn, gaan we vaak de natuur in. Dat vinden Tuut en ik heel leuk en interessant en dat willen we graag overbrengen op de jeugd.”

Vrijwilligerswerk

Na haar veelzijdige werkende leven stortte Ans zich al snel op vrijwilligerswerk. “Als ik zie dat mensen gelukkig zijn, dan ben ik dat ook. Ik ben ervan overtuigd dat de uitdrukking ‘wie goed doet, wie goed ontmoet’ nog altijd van kracht is”, vertelt ze geïnspireerd. Zo is Ans vrijwilliger bij de Stichting met je Hart, die zich inzet voor eenzame ouderen en is ze ook regelmatig te vinden bij Lindezorg in Sevenum. “Bij Lindezorg wonen dementerende ouderen en kom ik wekelijks Rummikuppen met An Schreurs. Dat is altijd erg gezellig. Alleen wint An altijd, dus moet ik wat beter mijn best gaan doen”, vertelt Ans lachend. Naast dit sociale vrijwilligerswerk, legt Ans zich samen met Tuut ook toe op natuurgerelateerde bezigheden. “Drie jaar geleden hebben we hier in Sevenum op de Kleefsedijk het ‘Franciscus Kepelke’ laten bouwen. Dit is een kapelletje voor de dieren, omdat het slecht gaat met de biodiversiteit.” Ans vindt dit heel belangrijk, omdat de kinderen van morgen ook in een natuurlijke omgeving moeten kunnen opgroeien. “We moeten er zuinig op zijn.” Samen met Tuut, die lid is van de Groengroep, verzorgt ze dan ook regelmatig rondleidingen voor onder andere scholen. “Bij het kappelletje geef ik dan uitleg over de diertjes, miertjes en piertjes en Tuut doet vervolgens de rondleiding over het omliggende natuurgebied. Vaak organiseren we ook nog een fietstocht langs de mooiste plekjes in het gebied.” Dat de rondleidingen in de smaak vallen bij de jeugd blijkt wel uit de reacties in het herdenkingsboek. “Een meisje was er voor de derde keer en vond het ontzettend leuk. Ze had echter wel één kritiekpuntje: de wafels waren niet zo lekker”, citeert Ans met een lach.

Tekst en beeld: Casper Keijsers