Onlangs vierde hij een bijzonder jubileum. Al vijftig jaar is Piet koster van de kerk in Kronenberg. Reden genoeg om hem in het zonnetje te zetten en daarom wordt Piet Philipsen (72) uit Kronenberg deze week geplukt.
Al zo lang hij zich kan herinneren, speelt het geloof een grote rol in het leven van Piet. Met een vader die koster was, was Piet als kleine jongen al veel in de kerk te vinden. “Vroeger was het gebruikelijk om naar de kerk te gaan”, blikt Piet terug. “Dat werd je met de paplepel ingegoten.” Toen zijn vader op 53-jarige leeftijd overleed, werd Piet gevraagd het kosterschap van zijn vader over te nemen. “In eerste instantie wilde ik deze functie tijdelijk opvullen tot er een nieuwe kandidaat was gevonden. Ik weet nog dat ik zei: ‘ik zal het wel zolang doen’, maar zolang is inmiddels alweer zó lang”, lacht Piet.
Inzet
Inmiddels zijn we vijftig jaar verder en al die tijd heeft de geboren en getogen Kronenberger zich met hart en ziel ingezet voor de kerk. Piet regelt er alles, en dat op vrijwillige basis. Hij legt de benodigdheden klaar voor de priester, zorgt dat de kaarsen branden, de klokken geluid worden en ruimt na afloop alles weer op. Maar achter de schermen gebeurt er nog veel meer: Piet regelt de bestellingen van hosties, wijn en kaarsen, poetst de kerk en zorgt voor het onderhoud in en rondom het gebouw. Voor iemand die met pensioen is, klinkt dit als een aardige opvulling van diens tijd, maar ook toen Piet nog werkzaam was speelde hij het klaar om dit alles te regelen. Dat vergde soms de nodige organisatie. “Als er iemand overleed, was het gebruikelijk om in Sevenum om 12.00 uur de klok te luiden. We spraken af dat ik dit om 18.00 uur, na mijn werk, zou doen. Daardoor wisten de mensen dat als de klok op dat tijdstip luidde, er iemand gestorven was.”
Bedrijfsongeval
In de afgelopen vijftig jaar heeft Piet alles wat er speelde in de kerk meegemaakt en gezien, maar wat hem opvalt is de terugloop van het aantal kerkbezoekers. “Dat vind ik heel erg”, zegt hij emotioneel. “Tegenwoordig is er nog maar één keer in de veertien dagen een mis, waar er vroeger elke dag een mis was. Als dit zo doorgaat, kan ik me niet voorstellen dat zo’n kerk nog jaren openblijft. Momenteel zijn er tijdens een dienst zo’n 25 bezoekers en zij zijn allemaal al wat ouder. Als zij komen te overlijden, komt er niemand voor in de plaats. Het was juist altijd heel mooi om zoveel mensen te zien samenkomen.” Voor Piet zelf is er in ieder geval geen twijfel over mogelijk; zolang het kan, blijft hij zich inzetten voor de kerk als koster. “Ik hoop dat mijn gezondheid het nog lang toelaat, want ik heb er veel plezier in. De kerk is echt mijn tweede huis.” Veel zaken die de afgelopen vijftig jaar moesten gebeuren in de kerk, regelde Piet dan ook als ‘tussendoortjes’, tussen zijn vaste baan door. “Ik werkte als verwarmingsinstalleur en lasser”, geeft Piet aan. Dit heeft hij zijn hele werkzame leven gedaan en beviel hem goed. Tot hij een heftig bedrijfsongeval kreeg in 2005 waarbij hij 2,5 meter naar beneden viel. “Hierbij verbrijzelde ik mijn arm”, vertelt Piet, die inmiddels nog steeds zijn arm niet volledig kan strekken. “Als lasser heb je je arm nodig en ik kon mijn hand niet meer stilhouden na dit ongeluk. Daardoor belandde ik nog voor een aantal uur op kantoor. Ik ben altijd buitendienst gewend, dus dat tussen vier muren zitten, viel toch wel tegen”, lacht Piet. “Ik heb het wel gedaan, want je moet toch door”, geeft hij optimistisch aan.
Adopteren op afstand
Een harde werker is Piet altijd al geweest. Naast zijn fulltimebaan en werkzaamheden voor de kerk vond hij ook nog de tijd voor een bijbaantje in de friettent. “Om een centje bij te verdienen”, zegt Piet. Hij had namelijk net een huis gekocht met zijn vrouw José, die hij leerde kennen op zijn 23e tijdens het uitgaan in Sevenum. Samen trokken ze, nadat ze trouwden, in het ouderlijk huis van Piet in. Tot groot verdriet kon het stel geen kinderen krijgen. “We hebben er uiteindelijk voor gekozen om kinderen in ontwikkelingslanden ‘financieel’ te adopteren op afstand”, geeft Piet aan. “Doordat we al wat ouder waren en jaren zouden moeten wachten om écht te kunnen adopteren, was dit voor ons geen optie meer. Door iedere maand geld over te maken, konden we een kind in een derdewereldland aan een betere toekomst helpen in de eigen omgeving.” Piet en José zijn zelfs naar de Filipijnen getrokken om de twee adoptiekinderen op te zoeken. “Dat was heel bijzonder en aangrijpend”, blikt Piet terug. “Het geeft ons een goed gevoel om iets te kunnen betekenen voor anderen.”
Bezige bij
Sinds Piet met pensioen is, zit hij geen moment stil. “Als ik niet bij de kerk ben, ben ik wel in de tuin bezig”, lacht hij. Daarnaast zet hij zich in als vrijwilliger bij gemeenschapshuis De Torrekoel. “Ik sta daar achter de tap en zet koffie voor de fanfare en de dansgroepen. Eigenlijk ben ik best veel avonden in de week weg. Ik krijg mijn tijd in ieder geval goed om. Je hebt er niks aan om maar thuis te zitten en ik heb energie genoeg.”
