‘Voetbal is oorlog.’ Niet alleen Johan Cruijff, maar ook Rinus Michels heeft enkele klassieke uitspraken op zijn palmares staan. Echter, waar de uitspraken van de ‘Nummer 14’ nagenoeg tijdloos zijn, gaat dit niet op voor de wijsheden van ‘De Generaal’. ‘Voetbal is oorlog.’ Hoe vaker ik het lees, hoe belachelijker het wordt.
Begrijp me niet verkeerd. Toen Rinus Michels de eerdergenoemde uitspraak deed, was ik nog niet geboren. Sterker nog, ik was nog niet eens een idee. Ik wil dus met alle liefde van de wereld geloven dat ‘vroeger alles beter was’ of in ieder geval ‘voetbal vroeger oorlog was’, maar vandaag de dag gaat deze vergelijking niet meer op.
De overlevering beweert dat voetbal vroeger tussen 22 mannen gespeeld werd, die streden voor elke meter en geen krimp gaven. Ja ik hoor u denken: “Serieus?” Ik weet het, het is moeilijk te geloven als je de 22 C-acteurs van tegenwoordig ziet rondhuppelen op een met gras bedekt podium tussen vier witte lijnen.
Uit betrouwbare bron heb ik zelfs vernomen dat de regisseur van GTST een seizoenkaartje heeft aangeschaft voor alle Eredivisiewedstrijden opzoek naar nieuw talent. U leest het goed, ik plaats GTST inderdaad in de C-categorie. Nee, maar zonder dollen, waar zitten we tegenwoordig naar te kijken.
Waar zijn de strijders gebleven, de soldaten, de ‘over-mijn-lijk’-mentaliteit? De enige overeenkomsten die ik tegenwoordig nog zie tussen oorlog en voetbal, is dat het een strijd is tussen enkele zelfingenomen figuren, het grote publiek de dupe is en Rusland geen schijn van kans maakt.
De enige oorlog die nog wel eens op het veld te zien is, is het patatje oorlog, dat de iets te dikke supporter met zijn iets te kleine shirtje op het veld gooit, terwijl kreten als ‘werken voor je geld’ en ‘zakkenvullers’ de revue passeren. Meneer zal wel even vergeten zijn dat hij al aardig wat maandjes een uitkering trekt.
Oh ja, er ligt nu een patatje oorlog op het veld. De wedstrijd wordt gestaakt. Konden we oorlog maar staken.
Tekst: Casper Keijsers
