De laatste tijd is het druk op mijn werk. Het vinden van een goede balans tussen werk en privé is een uitdaging. Tijd nemen om te sporten en te ontspannen schiet er, bij deze jonge knar van 60+, te vaak bij in. Terwijl ik bezig ben met de voorbereiding van de lezing van Machteld Huber over ‘de laatste 1.000 dagen’ vraag ik me opeens af: ‘de laatste 1.000 dagen werken. Hoe doe ik dat goed?’ Het roept vragen op als: ‘wat geeft betekenis en zin aan mijn werk?’ en ‘wat kost energie en wat geeft energie?’.
De uitdaging in mijn werk is mensen en organisaties aan elkaar verbinden en elkaar te versterken. Samen aan de slag om (kwetsbare) inwoners te ondersteunen en samen de goede dingen te doen. Als dit lukt, dan heb ik het gevoel met de juiste dingen bezig te zijn. Maar de praktijk is weerbarstiger. Ik merk soms (onuitgesproken) weerstand, verborgen agenda’s en andere belangen die meespelen. Veel praten zonder concrete resultaten. Dat kost mij energie, samen bereik je immers zoveel meer. Het zijn voor mij de spreekwoordelijke ‘zuigtabletten’.
Het gevoel van zinvol bezig zijn krijg ik vooral wanneer er mooie verbindingen ontstaan, waarbij we op een constructieve manier samenwerken aan eenzelfde doel. Dat geldt ook wanneer er gesprekken plaatsvinden tussen mensen waarin persoonlijke ervaringen worden gedeeld. Er ontstaat dan verbinding en verdieping. Een mooi voorbeeld is de rouwgroep die ik samen met een toffe vrijwilliger begeleid. Het met elkaar in gesprek gaan over verdriet, eenzaamheid en zaken die echt van betekenis zijn in iemands leven. Mooi om te zien hoe de verbinding ontstaat als er vertrouwen is. Delen is helen. Ook al is het begeleiden intensief, het geeft mij energie. Het gevoel dat ik een kleine bijdrage kan leveren aan iets waardevols. Dit zijn voor mij de ‘bruistabletten’.
Tijdens de ‘laatste 1000 dagen werken’ wil ik me vooral richten op de ‘bruistabletten’ én op voldoende beweging. Om zo vitaal en bruisend de eindstreep te halen.
Anja Damhuis, Synthese
