Nog even en het is weer carnaval. Ik moet dan altijd even denken aan oma, die ik alleen van foto’s ken. Oma is voor de oorlog al overleden. In de bloei van haar leven. Amper 38 jaar oud. Aan kanker.
Ze is maandenlang ernstig ziek geweest. Op het laatst lag ze in een Rode-Kruisbed in de ‘goede kamer’, de schuifdeuren en gordijnen stijf gesloten, want ze kon geen geluid en licht meer verdragen. En dan te bedenken dat ze steeds de hoop gehad heeft om beter te worden.
Mijn opa had haar niet verteld aan welke - toen - ongeneeslijke ziekte ze leed. Om haar te sparen. Zo ging dat in die tijd. Jaren geleden liet tante me een brief zien. Oma’s laatste brief. Met trillende hand geschreven. Een brief waarin ze de hoop uitspreekt, dat ze toch nog opknapt en met haar echtgenoot en vijf kinderen naar de carnavalsoptocht kan gaan kijken. Het kwam er – uiteraard – niet meer van. Niet veel later was ze dood. Mijn opa kreeg een zware hartaanval en was een jaar uitgeschakeld. Hij is nooit hertrouwd en op hoge leeftijd (91) overleden.
“Goed dat er initiatieven zoals het Toon Hermans Huis zijn “
Soms denk ik: ‘vroeger was alles beter’. Het verhaal van oma toont weer eens aan dat dat maar in beperkte mate op gaat. Als oma nu geleefd zou hebben, had ze misschien niet hoeven te sterven. Ze had ook een betere begeleiding gekregen. Al is het ook nu nog niet allemaal goud wat er blinkt. De reguliere zorg haakt na de fysieke behandeling vaak te snel af. Doet te weinig aan nazorg. Het is goed dat er particuliere initiatieven zoals het Toon Hermans Huis zijn, waar kankerpatiënten en hun naasten kunnen aankloppen. Mijn oma zou er zeker baat bij gehad hebben.
Hulp nodig bij kanker? De ambulante medewerkers van het Toon Hermans Huis Noord-Limburg staan voor u klaar. Neem contact op met Helmy Swinkels (06-11218409) of Teus van Leeuwen (06-53206175).
Paul Seelen