Ja hoor, een ietwat controversiële titel in deze tijd van het jaar en boem, ik heb meteen uw aandacht te pakken. In de internetjournalistiek noemen ze dit ook wel ‘clickbait’, wat letterlijk vertaald ‘klik-aas’ betekent. Aas om mensen te doen klikken en we kunnen niet ontkennen, u heeft gebeten. Waarschijnlijk vraagt u zichzelf nu teleurgesteld af of u nog verder moet lezen. Daarom de hoogste tijd om nog een ander aandachttrekkend middel erin te gooien, de plottwist. We gaan het namelijk toch wél over carnaval hebben.
Februari 2007. Mijn oom werd uitgeroepen tot prins carnaval van D’n Dreumel en mijn vader kreeg de eer zijn rechterhand te zijn. Of linkerhand wellicht, geen idee, hij mocht in ieder geval de titel van adjudant dragen. Dit betekende natuurlijk dat kleine Casper ook overal mee naartoe moest en hoewel hij dat in het begin erg leuk vond, verdween de pret naarmate de tijd vorderde. Het ‘kleine’ in kleine Casper sloeg namelijk niet alleen op mijn leeftijd, maar ook op mijn lengte. Samen met mijn neefje stonden we daar, tussen alle lange benen van alle lange volwassenen lang te wachten op de langdurige plechtigheden van onze vaders. En wat ik nu ga zeggen kan eigenlijk niet, als artiest van een niet nader te noemen carnavalsgroep uit Horst, maar er kwam zelfs een moment dat mijn neefje en ik de zakjes chips in de ‘Snoephook’ lieten voor wat het was en liever gingen ’eenentwintigen’ bij een oudtante op het Kuiperplein. Ja, als kleine Casper, was de carnaval niet helemaal mijn ding. Maar mensen, tijden veranderen. Zestien jaar geleden stond ik als kleine jongen naar mijn vader te zwaaien op de bühne. Tegenwoordig staat mijn kleine vader naar mij te zwaaien op de bühne. Alhoewel, die vergelijking gaat niet helemaal op, want pap staat nog altijd op de bühne. Niet meer als adjudant weliswaar, maar als leider van de raad van elf, maar vooral als persoonlijke cameraman van de Moelbaereboys. Oeps, heb ik die carnavalsgroep toch nog verklapt. Kleine spoiler.
Casper Keijsers