Deze week start voor mij met het afscheid van een hele actieve inwoner. Een afscheid van iemand die zich telkens inzette voor inwoners in armoede, om hen een steuntje in de rug te bieden. Dat deed zij; steeds weer.
Ze vroeg mijn hulp omdat ze via de gemeente had gehoord dat er een actie was voor burgerinitiatieven die iets met armoede deden. Om meer naamsbekendheid te krijgen en kans te maken op een financieel ruggensteuntje.
Mevrouw kon goed met mensen omgaan en samen met hen kijken wat ze nodig hadden. Ze kon haar eigen netwerk hiervoor inzetten en wist de juiste wegen te bewandelen. Maar voor haar ‘kindje’ (een tweedehands winkeltje) een financiële bijdrage te vragen, dat was toch lastig.
Door met haar te praten over waarom ze dit initiatief was gestart, ontdekte ik dat zij juist wilde dat iedereen mee kon doen. Zo legde ze soms geld opzij om een boodschappenpakket samen te stellen voor wie dit nodig had. Zodat deze gezinnen voor even geen zorgen hadden hierover. Door juist deze verhalen met mij te delen, konden we haar aanvraag samen snel op papier zetten.
Maar niet alleen op deze manier bezorgde ze mensen een lach op het gezicht. Zo heb ik in de coronatijd, toen niemand bezoek mocht krijgen, een oproep op Facebook geplaatst dat ik mensen een kaartje zou sturen op hun verjaardag; met een klein cadeautje erbij. Dit heb ik een hele tijd volgehouden, zelfs toen we elkaar weer mochten bezoeken. Zij vond dit een mooi initiatief. Als verrassing voor mij had zij enkele personen gevraagd om iets voor mij terug te doen, voor mijn verjaardag. Dat deden er veel. Ze bracht deze kaartjes persoonlijk naar mij thuis.
Hier dacht ik aan toen ik hoorde dat ze na een lang ziekbed was overleden. Mooi wat zij allemaal voor anderen gedaan heeft. Dit zie ik meer inwoners doen en dan ben ik er trots op dat ik hen ken/gekend heb. Bij deze gedachte verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Maar dat gaat nu wel gepaard met een traan.
Mieke Cruijsberg, Synthese
