De klok is weer verzet. Het is langer licht. Ik hoor meer vogeltjes fluiten en de zon schijnt. Dit betekent dat ik niet meer zo vaak in het donker naar huis rijd na het werk en meer van de zon kan genieten. Natuurlijk zijn er momenten dat ik de mooie zonsondergang meepak en dat zal uiteindelijk naarmate de lente vordert minder worden.
Vanuit mijn werk als opbouwwerker werk ik regelmatig in de avonden. Zo ook gisteravond. Na een inloopmoment in Brukske Venray, mocht ik aansluiten bij een bewonersoverleg in Horst. We zaten bij iemand thuis, één van de mooie bijkomstigheden in mijn werk. Ik zie zo meer van de personen zelf (en vaak ook hun gezinnen). Persoonlijk vind ik het belangrijk om de mensen te leren kennen waar ik mee samenwerk, want ieder heeft zijn eigen verhaal, kwaliteiten en vragen. Dat vind ik mooi aan mijn werk.
Dit keer ging het over het paasweekend en het idee om een mooie actie te doen richting mede wijkbewoners. Een actie waarin persoonlijk contact en iets doen voor elkaar centraal staat. Het zijn bijzondere momenten voor mij als opbouwwerker als ik hoor en zie dat mensen iets voor elkaar willen betekenen. Hoe ze met iets kleins een groot gebaar brengen.
Ik moest even terugdenken aan de coronaperiode. In die tijd merkte ik dat bewoners niet alleen keken naar wat niet kon, maar juist naar wat wel kon. Dat een klein bloemetje, in dit geval narcissen, voor een ‘zonnetje’ in huis zorgde. Dat mensen met tranen in de ogen stonden toen dit door andere wijkbewoners aan hen werd uitgereikt, omdat ze op dat moment gezien werden en een gesprek hadden over hoe het met ze ging. Dat maakt zo’n gebaar speciaal. Want ongeacht in welke periode we zitten, het omzien naar elkaar en stilstaan bij de bijzondere momenten die ons met elkaar verbinden. Daar gaat het toch om? Gehoord en gezien worden. Met een zonnetje in het vooruitzicht, ga ik deze gesprekken graag aan.
Mieke Cruijsberg, Synthese
