Het team van ons tienercollege deed mee aan een landelijke themadag voor 10-14-onderwijs. We kregen een workshop. Workshopleider Peter de Vries (ja, inderdaad, zonder R. ertussen) nam ons op onnavolgbaar ludieke wijze mee in alle communicatiemissers tussen school en ouders en de patronen die daarin te herkennen zijn. Hij maakte ons er maar weer eens van bewust dat ouders altijd de beste advocaat en fanatiekste supporters van hun kind zijn.
Er waren momenten waarop ik die rol van supporter of krachtig pleitbezorger met verve op me nam. Toch speelde ik ook wel voor openbaar aanklager. Hoewel ik hier graag breed zou uitmeten hoe geweldig mijn kinderen als puber waren, echte toonbeelden van deugdzaamheid, kan ik niet ontkennen dat de werkelijkheid er toch vaak heel anders uitzag. Mijn jongste kind spijbelde dat het een lieve lust was. Ik ontdekte het zelf en wachtte wekenlang vergeefs op een telefoontje van de mentor. Toen het me te gortig werd, belde ik uiteindelijk zelf maar de school (ik woon ‘by the way’ in Weert). “Mevrouw, controleren jullie tegenwoordig nog wel op aanwezigheid?” In alle toonaarden werd me verzekerd dat dit het geval was en alles nauwgezet werd bijgehouden. “Nee, hoor, mooi niet! Onze dochter spijbelt al meer dan een maand elke vrijdag en jullie hebben dat gewoon niet door.” Driftig werd alles nagekeken en de mentor zou contact opnemen. Ik ben vast niet de enige ouder die in het kader van het hogere doel, opvoeden, ook wel eens die andere rol aannam.
“Het valt niet altijd mee”, hoor ik ouders met een puber in huis regelmatig verzuchten. Inderdaad, het valt niet altijd mee. Omdat je van ze houdt en omdat je ze de wereld gunt. Omdat je ze wilt behoeden voor al te grote fouten, pijn en frustratie. En met pubers is het sowieso altijd balanceren tussen willen en kunnen en moeten en mogen, terwijl er duizend verleidingen op de loer liggen die goede voornemens om zeep helpen. En onze dochter had op vrijdag weer gewoon les.
Dorien Stals
