Nathasja van Leeuwen uit Melderslo

2 feb 2023, 09:30 Uit
Afbeelding

Niet iedereen die in Horst aan de Maas opgroeit, blijft hier ook wonen. HALLO Horst aan de Maas spreekt in de serie Uit… Horst aan de Maas met oud-inwoners van Horst aan de Maas die hun dromen hebben gevolgd en buiten onze gemeentegrenzen terecht zijn gekomen. In deze aflevering Nathasja van Leeuwen (30) uit Melderslo en inmiddels wonend in Kagondo, Tanzania.

Dat Nathasja buiten de Horster gemeentegrenzen terecht is gekomen, kwam voor de mensen om haar heen niet als een verrassing. “Mijn moeder zegt dat ik als klein meisje altijd al zei dat ik naar Afrika wilde om daar andere kindjes te helpen”, vertelt Nathasja. Ook toen ze ouder werd, bleef haar droom onveranderd. “Ik begon in mijn tienerjaren na te denken over hoe ik dit het beste kon doen en kwam tot de conclusie dat er twee oplossingen waren: leraar of dokter worden.”

Omdat het leraarsvak niet voor Nathasja was weggelegd, besloot ze geneeskunde te gaan studeren. “Dit heb ik wel een beetje met een omweg gedaan. Ik werd uitgeloot en heb daarom eerst biologie gestudeerd. Daarna heb ik de master geneeskunde gedaan.”Tijdens haar laatste coschap in 2018 vertrok de toen 26-jarige Nathasja naar Tanzania om te ontdekken of ze het echt zo leuk zou vinden als ze op voorhand verwachtte. “Het was precies wat ik voor ogen had”, vertelt ze. “Daarom ben ik tijdens mijn coschap al op zoek gegaan naar een plek om te kunnen blijven. Deze vond ik vlak bij het ziekenhuis waar ik coschap had. Ik ben toen terug naar Nederland gegaan om mijn diploma op te halen, om vervolgens direct terug te keren naar Tanzania.”

Plan omgooien

Om als arts in een Afrikaans land te werken, is het nodig om een tropenopleiding te volgen. “Dit is een soort specialisatie net als bijvoorbeeld huisarts of kinderarts”, legt Nathasja uit. “Toen ik terugkeerde naar Tanzania, had ik het plan om een jaar lang als vrijwilliger in het ziekenhuis te werken. Als ik daarna nog steeds zo enthousiast was, zou ik teruggaan naar Nederland om de tropenopleiding te doen zodat ik hier volledig als arts aan het werk zou kunnen.” Het liep allemaal echter iets anders. “De eerste week dat ik hier was, kwam ik Leo tegen. Hij was verloskundige op dezelfde afdeling in het ziekenhuis. We werden verliefd en ik besloot mijn plan om te gooien. “Het eerste jaar in Tanzania bestond voor Nathasja daarom naast werken in het ziekenhuis ook uit het beter leren kennen van (inmiddels haar verloofde) Leo. “Daten in Tanzania is echter niet zoals dat in Melderslo ging”, lacht Nathasja. “Je kunt hier niet uiteten of naar de bioscoop. Het meest romantische dat haalbaar is, is bij iemand thuis wat eten en een potje kaarten. Maar dat was goed genoeg. “Nadat haar eerste jaar in het Afrikaanse land voorbijvloog, ging Nathasja samen met Leo een maand terug naar Nederland. “Zo kon hij mijn familie ontmoeten en zien waar ik vandaan kom. Hij heeft toen ook mijn ouders officieel gevraagd of hij met mij mocht trouwen. Dat is hier namelijk heel belangrijk en dit wilde Leo in levende lijve doen.” Hierna vloog het stel terug. “We zijn nog niet getrouwd, maar wonen wel samen. Als je hier samenwoont, zien mensen dat eigenlijk al als getrouwd zijn. Vanwege corona hebben we nog geen bruiloft kunnen geven, dat moet nog gebeuren.” Samen lieten Nathasja en Leo een huis bouwen in een dorp vlakbij het ziekenhuis, waar ze inmiddels niet meer alleen wonen. “We hebben ondertussen twee kindjes: Leah (2) en Linc (8 maanden).”

Nooit meer terug

Na bijna vijf jaar in Tanzania, is Nathasja nog altijd op haar plek in het land. “Voor mij is er geen reden om terug te verhuizen naar Nederland. Ik ben gelukkig hier. Het mooiste vind ik hier de gemakkelijkheid van mensen. Mensen zijn snel tevreden en snel gelukkig met heel weinig. In Nederland willen we vaak meer en beter. Dat is iets dat ik hier echt geleerd heb. Voorheen vond ik het soms moeilijk dingen los te laten als ze niet goed liepen of niet perfect waren. Nu zie ik in dat niet alles perfect hoeft te zijn om geluk te ervaren.”

Ondanks dat Nathasja zich thuis voelt in Kagondo, betekent dit volgens haar niet dat ze Nederland nooit mist. “Vooral mijn familie en vrienden, maar ook bijvoorbeeld de gezelligheid om eten die we in Nederland kennen. Lekker uiteten of een terrasje pakken: dat gebeurt hier niet. Het is zelfs niet standaard om met z’n allen aan tafel te eten en de dag te bespreken. Eten is hier gewoon functioneel, om je buik te vullen. Het hoeft dus ook niet per se lekker te zijn. Dat is een groot cultuurverschil.” Toch geeft Nathasja aspecten van de Nederlandse cultuur door aan haar kinderen. “We maken het thuis alsnog gezellig, al is dat op andere manieren. We hebben twee verschillende culturen in huis en maken er onze eigen mengelmoes van. Het is niet typisch Tanzaniaans en niet typisch Nederlands, maar iets ertussenin.” Haar kinderen worden dan ook tweetalig opgevoed, ondanks dat Leo en Nathasja onderling Swahili praten. “Leo praat Swahili tegen de kinderen en ik Nederlands. Dit gaat heel goed, want Leah praat tegen mij automatisch Nederlands en tegen papa Swahili. Ze weet het precies.”

Eigen kliniek

Momenteel zijn Nathasja en Leo hard bezig met het verwezenlijken van hun gezamenlijke toekomstdroom: het bouwen van een eigen kliniek. “We werken momenteel samen op de kraamafdeling van het ziekenhuis hier, maar zien elke dag hoeveel er eigenlijk nog misgaat en hoeveel onnodige problemen er optreden”, legt Nathasja uit. “Er overlijden te vaak kindjes of moeders en wij willen heel graag iets veranderen in deze regio. Daarom hebben we onze eigen kliniek opgezet.” De kliniek wordt momenteel gebouwd en Nathasja hoopt dat deze in 2025 klaar voor gebruik is. “Onze salarissen zijn lokaal en dus niet voldoende om zoiets te realiseren. Daarom zijn we afhankelijk van giften en donateurs. Hopelijk kunnen we in 2025 bijdragen aan het omlaag krijgen van de moeder- en kindersterfte, die in deze regio nog veel te hoog is. Een impact maken en anderen helpen, is wat ik het liefste doe en zal blijven doen.”