Jos en Gertie Steegh uit Grubbenvorst

16 mrt 2023, 10:37 Uit
Afbeelding

Niet iedereen die in Horst aan de Maas opgroeit, blijft hier ook wonen. HALLO Horst aan de Maas spreekt in de serie Uit… Horst aan de Maas met oud-inwoners van Horst aan de Maas die hun dromen hebben gevolgd en buiten onze gemeentegrenzen terecht zijn gekomen. In deze aflevering Jos en Gertie Steegh uit Grubbenvorst. Zij vertrokken eind 2011 naar het Noorse Ulefoss.

In het ouderlijk huis van Jos, die als kleine jongen met zijn familie vanuit Velden in Grubbenvorst kwam wonen, bouwde hij en Gertie samen een leven op. Ze hadden het er altijd goed, aan de rand van het dorp met zeeën van ruimte. Rust en ruimte waar door de naderende veilinggebouwen en autoweg langzaam maar zeker een einde aan kwam. Het deed hen uiteindelijk besluiten om de koffers te pakken en niet alleen de gemeente- maar ook de landsgrenzen over te steken. “Soms moet je gewoon eens wat anders proberen in het leven”, vertelt Gertie over die ingrijpende beslissing. “Het licht en geluid kwam in Grubbenvorst op een gegeven moment ons af.”

Scandinavisch grondgebied

Waar Jos op zijn derde in Grubbenvorst belandde, daar werd Gertie er geboren. “Toen we tieners waren kwamen Gertie in ik in dezelfde vriendengroep terecht”, vertelt Jos. “Toen sloeg de vonk al gauw over.” 

Samen betrokken ze het ouderlijk huis van Jos, waar ze met Jannes, Sef en Tjeu drie zonen mochten verwelkomen. De oudste was 11 jaar oud toen het gezin besloot om Grubbenvorst achter zich te laten. “Als ik hier door het raam kijk, zie ik 5 à 6 kilometer helemaal niets. Geen huizen, enkel natuur”, vertelt Jos enthousiast. ‘Hier’ is in dit geval de familiewoning in Ulefoss. Sinds 2011 het nieuwe thuis van familie Steegh. De keus voor Scandinavisch grondgebied kwam niet zomaar uit de lucht vallen. “Jos begon er als eerste over”, herinnert Gertie zich. “Die begon te denken aan een vertrek uit Grubbenvorst.”

Gevarieerder landschap

Jos was altijd al veel in het buitenland te vinden. Vanwege zijn werk in de champignonteelt kwam hij op plekken in heel Europa. “Ik had dus wat vergelijkingsmateriaal”, zegt hij daarover. “Op sommige plekken vond ik het gewoon prettiger dan in Nederland. Met name Scandinavië trok me. In eerste instantie dachten we aan Zweden als land om ons te settelen, maar uiteindelijk viel de keuze toch op Noorwegen. Dat heeft met name met de natuur hier te maken”, voegt hij daaraan toe. “Hier is het landschap wat gevarieerder”, verduidelijkt Gertie. “Het is niet zo moeilijk als menigeen denkt. We zeiden onze banen op, pakten onze spullen en vertrokken.”

Voor de klas

Hoewel het iets gecompliceerder ligt, was het voor Jos en Gertie inderdaad niet heel veel lastiger dan dat, zo benadrukt eerstgenoemde. “We hadden een bedrijfsplan gemaakt, want dat moet je hebben wanneer je voornemens bent om hier te gaan wonen. We zouden hier shiitakes gaan kweken, een eetbare paddenstoel. Dat hebben we ook eventjes gedaan, maar de markt bleek er niet helemaal klaar voor. Inmiddels hebben we beiden alweer jaren een baan.” Jos vindt zichzelf in zijn nieuwe woonplaats niet langer terug in de wereld van de champignons, maar staat dagelijks als assistent voor een schoolklas. “Daarnaast doe ik als soort conciërge een deel van het onderhoud op school.” Gertie vond haar weg in de zorg. “Je kunt mijn werk vergelijken met dat van een verzorgende IG in Nederland. Ik werk op een woongroep en met thuiswonende kinderen die extra begeleiding en verzorging nodig hebben. Ook volgde ik extra opleidingen die zich specificeren op de geestelijke gezondheid.”

Noorse grapjes

En de kinderen dan, die school, vriendjes en sport in het vertrouwde Grubbenvorst achterlieten om met pap en mam het grote avontuur aan te gaan? “Natuurlijk hebben we het er thuis uitgebreid over gehad. Eigenlijk vonden ze het vooral erg spannend en leuk”, vertelt Gertie daarover. “Ze groeiden mee in het idee. We zijn vooraf een aantal keren richting Noorwegen gegaan, zo wisten ze een beetje waar ze terecht gingen komen”, voegt Jos toe. “Op de eerste schooldag verstonden ze helemaal niets van wat gezegd werd. Daar lachen we nu nog vaak om. Er zit hier een asielzoekerscentrum in de buurt, dus op school zijn ze gewend dat er kinderen uit andere landen aansluiten. Dat heeft veel geholpen.” Thuis wordt er nog altijd in het vertrouwde dialect gesproken, ook door de kinderen. “De voertaal is nog altijd het Grubbenvorster dialect, dat vinden we erg belangrijk. Inmiddels hebben we het Noors ook prima onder de knie. In Nederland namen we al les, maar het gros leer je toch hier in de praktijk”, vertelt Gertie. “Het is net als het Nederlands een Germaanse taal. Het heeft dus best wat raakvlakken. Het doen van boodschappen lukte al gauw genoeg. Daarna kwamen gesprekjes en weer later volgden groepsgesprekken. Tot slot merk je dat je ook grapjes kunt maken in het Noors. Dan ben je een heel eind op weg”, lacht Jos.

Terrasjes pikken

Hoewel het gezin eerst eventjes gehuurd zat in Ulefoss, kochten ze na een aantal jaar hun eigen huis. In de wetenschap dat ze er goed aan hadden gedaan de oversteek te maken. “Het is hier gewoonweg heerlijk”, zegt Jos. “Onze kinderen hebben hun draai ook prima gevonden. Ze wonen nog thuis en vinden intussen allemaal hun eigen weg”, vult Gertie aan. “Zoals het er nu naar uitziet blijven we hier in Ulefoss. We gaan niet zeggen dat we nooit meer terugkeren naar Nederland, maar op dit moment lijkt het daar niet op”, werpt ze een blik op de toekomst. “Als onze kinderen hier gaan trouwen en zelf kinderen krijgen, wordt terugkeren sowieso lastiger”, vult Jos haar aan. 

“Toch is het fijn om tijdens vakanties eventjes terug te gaan naar de plek waar je een groot deel van je leven hebt gewoond. In Grubbenvorst loop ik bij wijze van spreken alsmaar met mijn hand in de lucht, oude bekenden groetend. Dat heb je hier toch minder.” Het is een stukje cultuur dat ook Gertie weleens mist. “Die gezelligheid van even een terrasje pikken. Dat mis je hier. Hier ben je wat meer op jezelf aangewezen.” Het is deels een bewuste keus geweest. Op zoek naar rust, ruimte en vrijheid. Een opzet waar Gertie, Jos en hun drie zonen glansrijk in geslaagd zijn. “Vanuit Horst was je binnen een kwartiertje in Venlo. Hier ben je die tijd al kwijt om überhaupt bij een supermarkt te komen. Daar wen je aan. De vrijheid die we hier hebben is ons uiteindelijk meer waard”, besluit Gertie.

Afbeelding