Truus Hermans uit Melderslo

Nee, ze had niet verwacht ooit in Melderslo te gaan wonen. En nee, ze had zeker niet verwacht dat ze er na veertig jaar nog altijd haar thuis zou hebben. Toch is het zo. “Ik ben een nazaat van de bekende Horster familie Camps-mop, die jarenlang op de kermissen in de regio te vinden was”, vertelt Truus. “Eerlijk gezegd voel ik me nog altijd een Horsterse, terwijl ik al veertig jaar niet meer in Horst zelf woon. Dat wil tegelijkertijd ook wel zeggen dat we het uitstekend naar onze zin hebben in Melderslo, al sluit ik zeker niet uit dat mijn man en ik nog eens terugkeren naar Horst. Als de behoefte er is om kleiner te gaan wonen, bijvoorbeeld. Toch wel handig om alles in de buurt te hebben”, blikt ze alvast vooruit.

Het grootste geluk

De vraag rijst hoe een ras-Horsterse dan toch in Melderslo belandt. “Voor het huis”, lacht Truus. “Mijn man Jan werkte vroeger bij de Rabobank hier, en bij het gebouw hoorde een huis. Daar konden we gaan wonen.” Dat klinkt makkelijker dan het in de praktijk echter was. “Op dat moment was ik 21 jaar oud. We waren nog niet getrouwd. Samenwonen terwijl je ongehuwd was, was in die tijd nog niet echt gangbaar. Dus toen zijn we ook maar meteen in het huwelijksbootje gestapt.” Veertig jaar later heeft ze daar allerminst spijt van. In Melderslo stichtten Truus en Jan hun eigen gezinnetje en inmiddels zijn ze de trotse grootouders van drie kleinkinderen. “Onze twee zonen werden in Melderslo geboren. Inmiddels wonen ze op zichzelf en hebben ze drie kinderen. Op donderdag passen Jan en ik altijd op. Dat is echt het grootste geluk dat er is. Je hebt er soms de handen aan vol, maar het is puur genieten. Een stukje van jezelf”, vertelt Truus glunderend. 

Maatschappelijk betrokken

Daar waar ze enorm fier is op haar kinderen en kleinkinderen, is ze dat zeker ook op haar werk. “De kinderen en kleinkinderen zijn het grootste geluk, maar het trotst ben ik op wat we bereikt hebben met de dagbesteding voor ouderen in Melderslo”, legt ze uit. Van oorsprong is Truus geschoold als verpleegkundige en ook naast haar werkzame leven had ze de nodige functies waarbij zorg en zorgen een belangrijke rol speelden. “Lange tijd ben ik voorzitster geweest van kindervakantiewerk Melderslo en ook bij de peuterspeelzaal was ik actief. Net als in de ouderraad van het Dendron College toen mijn kinderen daar naar school gingen. Daarnaast heb ik een tijd in het ziekenhuis gewerkt en toen de kinderen wat ouder waren, kwam ik in de thuiszorg terecht. Voor een aantal familieleden was ik ook mantelzorger”, somt ze op. Bij Proteion, waar ze werkte in de thuiszorg, kwam er in 2009 een onverwachtse kans op haar pad: de dagbesteding voor ouderen in Melderslo.

Dagbesteding voor ouderen

“Toen in 2009 De Zwingel werd gebouwd in Melderslo, wilde Proteion daar een dagbesteding beginnen. Ik werkte op dat moment voor Proteion in de thuiszorg en zag er wel een uitdaging in toen de vacature voor de dagbesteding voorbij kwam. Er was nog niets en het leek me een enorme uitdaging om er iets van te maken”, vertelt Truus. Ze besloot de stoute schoenen aan te trekken en solliciteerde op de functie. Ze kwam tenslotte uit het dorp en was daarmee een bekend gezicht voor de doelgroep. Een pré, zo bleek. “Ik werd aangenomen, samen met nog iemand uit het dorp, die ook in de thuiszorg actief was.” Wat volgde was een ontdekkingstocht. “We werden als het ware voor de leeuwen gegooid. Er werden gasten en vrijwilligers gezocht en verder mochten wij het met z’n tweetjes gaan doen. Een enorme uitdaging, maar het is gelukt. Daar zijn we heel erg trots op”, zegt ze stralend.

Nu, veertien jaar later, valt de dagbesteding voor ouderen in Melderslo niet langer onder de vlag van Proteion, maar is de invulling verder nog altijd hetzelfde. “Samen met mijn collega houden we de boel nog steeds draaiende. Dat doen we gelukkig niet alleen, maar met de vele vrijwilligers aan wie we enorm veel te danken hebben. Het wordt echt door het hele dorp gedragen. Het valt inmiddels onder een overkoepelende stichting, met mensen uit Melderslo”, legt ze uit. Zelf is Truus twee dagen per week te vinden op de dagbesteding. De andere twee dagen neemt haar collega op zich. “In de praktijk ben je er wel meer uren aan kwijt, maar dat maakt niet uit. Het geeft zoveel voldoening en het is dankbaar werk. Het is prettig dat we allebei een achtergrond in de zorg hebben én dat we uit het dorp zelf komen. De manier waarop we het in Melderslo invullen vind ik prachtig.”

Horst Vol Koren

Truus houdt wel van een uitdaging op z’n tijd. Daar is de dagbesteding een voorbeeld van, maar ze haalt sowieso veel voldoening uit het organiseren van zaken. “Zingen is altijd een grote hobby van me geweest. Dat begon toen ik 12 was bij het jongerenkoor van Horst en na een tussenpauze sloot ik me aan bij een ander koor. In die rol was ik ook betrokken bij de organisatie van het Horst Vol Koren Festival van afgelopen jaar”, vertelt ze. Inmiddels is haar koor om uiteenlopende redenen gestopt, maar dat wil niet zeggen dat Truus de ambitie om te zingen aan de wilgen heeft gehangen. “Ik sluit niet uit dat ik nog bij een ander koor ga zingen, en wie weet komt er ook een tweede editie van het festival.” 

Bootje varen

Wanneer Truus niet druk is met de dagbesteding voor ouderen, haar (klein)kinderen, of haar organisatietalent, dan kun je haar regelmatig aantreffen op het water. “We hebben een bootje, waarmee we graag gaan varen. Ik moet eerlijk zeggen dat dat vooral een hobby van mijn man is, maar ik vind het ook heerlijk. Zodra de zon begint te schijnen en we tijd hebben, varen we uit. Je gaat zitten en hebt écht vakantie, dat vind ik prettig”, legt ze uit. Toch keert ze ook graag weer terug naar huis. Want hoewel ze vroeger altijd riep snel weer terug te willen keren naar Horst, is ze intussen ook van Melderslo gaan houden. Daar zet ze zich immers niet voor niets op meerdere maatschappelijke fronten in. “Dat kleinschalige, dat vind ik fijn. Hier pak je zaken met het hele dorp op, dat heeft veel voordelen en maakt het overzichtelijk.” 

Tekst en beeld: Jelle van Hees