Samen met Jeu bouwde ze haar droomhuis in Hegelsom, het dorp waar ze op jonge leeftijd neerstreek. Voor velen is ze een bekend gezicht, want ze begeeft zich al bijna veertig jaar binnen het voortgezet onderwijs van Horst en omstreken. Ze is een echte verbinder, die graag mensen in hun kracht zet. Tijd om te genieten was er altijd al, maar binnenkort zelfs nog een beetje meer. Regelmatig wordt de camper gestart en trekt ze er samen met Jeu op uit. Deze week wordt Marlies Scheres (61) uit Hegelsom geplukt.
‘Het geluk ligt niet op de eindstreep, maar op de weg ernaar toe.’ Dat credo, of levensmotto, is Marlies op het lijf geschreven, vertelt ze. Haar eigen weg begon in Roermond, waar ze de eerste jaren van haar leven doorbracht. Na een paar jaar kwam ze echter al richting Hegelsom. “Mijn vader was bedrijfsleider op de praktijkschool, dat was de reden dat we in 1964 hier kwamen wonen. Hier ben ik getogen en ik heb ik mijn leven opgebouwd.”
Voetsporen
Marlies trad in de voetsporen van haar vader. In navolging van hem, kwam ook zij in het onderwijs terecht. “Inmiddels al 39 jaar”, vertelt ze. “In vele rollen. Ik ben geen directrice geweest en ook geen lid van de medezeggenschapsraad, maar verder heb ik best veel functies binnen het onderwijs bekleed.”
Inmiddels is Marlies alweer een hele poos schoolleider, of adjunct-directeur, bij Yuverta in Horst. “Daar werk ik inmiddels zeventien jaar. Halverwege de jaren 80 begon ik op de mavo in Horst. Inmiddels kom ik kinderen tegen van leerlingen die ik toen in de klas had. Grappig is dat. Vanuit die functie ging ik naar een scholengemeenschap in Stevensbeek. Daar was ik docent en pakte ik allerlei andere rollen op, onder andere die van teamleider op de vmbo-afdeling.” Toch kwam ze uiteindelijk weer in Horst terecht, al stond dat niet direct in de planning. “Ik had helemaal geen plannen om te solliciteren, toen mijn oog op een advertentie van Citaverde (inmiddels Yuverta, red.) viel. Zij waren aan het reorganiseren op dat moment. Ik vertelde het tegen Jeu en hij zei meteen ‘dat is jouw baan’. Zo ben ik erin gerold.”
Vliegende brigade
Het werd een baan waarbij Marlies precies dat kon doen wat ze zo graag doet: mensen in hun kracht zetten. “Je moet mij niet op een plek zetten waar het onderwijs regulier en star is. Dan krijgen mensen last van mij en ik van de mensen. Het zorgen voor verbinding, mensen bij elkaar brengen, dat trekt me. Daar krijg ik energie van. Iedereen is van toegevoegde waarde, je moet alleen soms de juiste mensen bij elkaar zetten. Ik ben niet echt creatief, maar wel als het op mensen aankomt. Als je in het onderwijs de personen aan elkaar koppelt, dan groeien de leerlingen vanzelf en worden het uiteindelijk fijne burgers. Dat is altijd mijn kracht geweest.” Toch is het een rol die ze nog maar enkele maanden zal bekleden.
“Het wordt tijd voor iets anders. Jeu en ik willen graag samen wat meer tijd doorbrengen en samen genieten. Mede daarom ga ik na de zomer wat flexibeler werken, in een andere rol. Vanaf november voeg ik me bij de vliegende brigade van Yuverta, waar ik ga ondersteunen bij onderwijsteams en bij innovatieprojecten op verschillende locaties van Yuverta door heel Nederland. Ook ga ik programmamanagement doen in Horst aan de Maas. Dat past bij me, ik houd van ontwikkeling. In Horst hebben we dat ook gedaan bij Yuverta. Dat is een school waar we als regio trots op mogen zijn, met goede begeleiding en lessen die passen bij deze tijd. Een manier van onderwijs die aansluit bij mij als persoon.”
De Koets
Het samen genieten waar Marlies het over heeft, wordt direct in augustus kracht bijgezet, wanneer haar huidige rol bij Yuverta eindigt. “We hebben besloten om samen drie maanden te gaan reizen.” Dat zal gebeuren met de camper van het stel, die ook nu al regelmatig wordt gestart om er eventjes tussenuit te gaan. “Waar we in de zomer naartoe gaan is nog niet helemaal duidelijk. Dat is het fijne aan een camper, je pakt je spullen en je vertrekt. Waarschijnlijk rijden we naar Zuid-Europa en maken we een rondreis door Spanje.”
Marlies en Jeu kijken ernaar uit. “Ik zeg altijd dat we al 43 jaar niet getrouwd zijn. Officieel zijn we dat wel, maar we hebben nooit een bruiloft ofzo gehad. Ik kwam Jeu tegen bij De Koets, waar ik me op een avond voegde bij een groepje uit Hegelsom. Daar was Jeu onderdeel van. De vonk sloeg die avond over. Ik zat nog in het eindexamenjaar van de middelbare school en Jeu studeerde aan de kunstacademie in Maastricht. De eerste vier jaar hadden we een weekendrelatie, ook omdat ik vervolgens ging studeren in Tilburg.”
Kunst
“We vervelen ons nooit en hebben veel om handen. We gingen in eerste instantie samenwonen in Sevenum, waar we flink verbouwd hebben. Jeu is een echte doe-het-zelver wat dat betreft. Uiteindelijk kregen we de kans om mijn ouderlijk huis over te nemen. Dat hebben we volledig naar wens verbouwd, tot de plek die het nu is. Een bijzondere woning, zeker in die tijd. De architecten stonden in de rij toentertijd. Het was altijd onze wens om een huis volledig naar wens te bouwen, en dat is gelukt.” Naast haar werk in het onderwijs, de uitstapjes met de camper en de vele andere activiteiten waarmee Marlies haar vrije tijd vult, zet ze zich ook in voor promotie van de regio. “Onder andere met kunstenaarscollectief Zeen, waar ik een organiserende rol heb. We vonden met een aantal personen dat er in Horst aan de Maas te weinig qua cultuur te doen is. Kunst was een ondergeschoven kindje. We hebben de handschoen opgepakt en dat resulteerde in Zeen, dat inmiddels 27 leden en 26 vrienden telt. Met kunst proberen we bij te dragen aan de ontwikkeling. Zelf ben ik niet zo creatief, maar ook daar probeer ik mensen met elkaar te verbinden zodat er mooie dingen ontstaan. De atelierroute ‘Weg van Kunst’ door Zeen en de expositie in het natuurgebied bij Aan de Drift in America, bijvoorbeeld. We zorgen dat kunst zichtbaar wordt.”
Mr. Waits
Zodra Marlies en Jeu in augustus met de camper vertrekken, blijft er één huisgenoot achter in Hegelsom: Mr. Waits. “Onze asielhond uit Spanje. We zijn fan van Tom Waits en hebben hem daarom naar hem vernoemd. Hij is inmiddels te oud om nog mee te gaan op reis. Gelukkig laten we hem met een gerust hart achter, omdat we weten dat er goed voor hem gezorgd wordt. We zorgen dat hij het altijd goed heeft.” Net zoals ze zorgt dat zij en Jeu het ook goed hebben. Al met al is Marlies dan ook meer dan tevreden met de manier waarop ze haar leven invulling geeft. “Soms moet je een hobbel of verkeerde afslag nemen, om er uiteindelijk beter van te worden. Dan begin je gewoon weer opnieuw, of pak je het anders aan. Het geluk ligt niet op de eindstreep, maar op weg ernaar toe. Dat is ons levensmotto en daar zijn we volgens mij goed in geslaagd.”
