Een bevlogen moeder, met een hart dat klopt voor de zorg. Dagelijks zorgt ze dat het de gasten op haar eigen kleinschalige zorgboerderij aan niets ontbreekt. Af en toe moet het hoofd logischerwijs eventjes leeggemaakt worden, maar dat lukt deze geboren en getogen ‘Zaerumse Ezel’ prima tijdens carnaval met haar vriendengroep Janssen Janssen en co. Deze week wordt Judith Raedts (56) uit Sevenum geplukt.
Een mensenleven wordt deels bepaald door de afslagen die iemand neemt. Ga je links, of sla je toch rechtsaf? Of in het geval van Judith: ga je voor een opleiding tot onderwijzeres, of kies je voor de zorg? Het werd dat laatste. “Daar heb ik vroeger wel over getwijfeld”, vertelt ze. “Nadat ik de keus had gemaakt, heb ik altijd in de zorg gewerkt.” Een sector die haar op het lijf is geschreven, zo bleek al tijdens de opleiding tot verpleegkundige. “Ik kwam terecht bij het - toen nog - Sint Elisabeth Ziekenhuis in Venray, waar ik een prachtige tijd heb gehad.”
Een beetje spijt
Dat blijkt. Na achttien jaar besloot ze te stoppen, maar nog altijd heeft ze niets dan warme herinneringen aan die tijd. “Toen mijn jongste zoon 1 jaar werd, heb ik die lastige beslissing moeten maken. Het was simpelweg niet meer te combineren”, vertelt ze. Judith heeft vier kinderen. Eén dochter (27) en drie zonen (25, 22 en 19). De oudste is inmiddels getrouwd en woont op zichzelf. De drie jongsten wonen nog bij haar. “Eigenlijk heb ik altijd een beetje spijt gehad van het stoppen in Venray. Het voelt daar nog altijd als thuiskomen”, legt ze uit. Toen ook de jongste telg naar de basisschool ging, pakte ze de draad weer op. “Het zorgen zit in mijn hart. Ik begon als oproepkracht bij Buurtzorg in de wijk en als zzp’er in de ouderenzorg. Dat combineerde ik met een rol als mantelzorger van mijn moeder, die een deur verder woont.” Dat was echter niet het enige wat Judith met haar overige werkzaamheden combineerde. “Op 1 september 2014 opende ik zorgboerderij d’n Bongerd. Een kleinschalige zorgboerderij bedoelt voor mensen met een zorgvraag die er baat bij hebben onder de mensen te komen en bezig te zijn.”
Den Haag
Sinds twee jaar ligt haar focus volledig op de zorgboerderij. “Achteraf vraag ik me weleens af hoe ik het allemaal zo lang heb kunnen combineren met andere werkzaamheden. Tijdens de opstartfase waren er simpelweg te weinig gasten om het rendabel te maken en moest ik er nog wel naast werken, maar dat ben ik vervolgens vrij lang blijven doen. Het bevalt goed nu de focus volledig op d’n Bongerd ligt”, vertelt de eigenaresse van de zorgboerderij waar van maandag tot en met vrijdag gasten komen.
Gasten die door Judith en haar twee medewerkers, samen met diverse enthousiaste en gewaardeerde vrijwilligers, met veel liefde worden verzorgd, binnen de mogelijkheden die er zijn. En gasten, dat worden er helaas steeds minder. “Ik heb heel veel moeite met alle regelementen op het gebied van ouderenzorg die ze verzinnen in Den Haag, waarbij steevast wordt beknibbeld op de zorg. Ze willen ouderen het liefst zo lang mogelijk thuis laten wonen, maar mantelzorgers staan tegelijkertijd onder druk. Dat zie ik dan ook als één van de functies van d’n Bongerd: het ontlasten van mantelzorgers.”
Zwangerschapsverlof
De gasten bij de zorgboerderij van Judith komen vanuit de wijde omtrek maar wat graag richting Sevenum. Er is daarbij plek voor maximaal tien gasten op hetzelfde moment. “Dat zorgt ook dat er minder prikkels zijn. Het gaat bij d’n Bongerd om zowel ouderen met dementie, als mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Ook mensen die eenzaam zijn, met een sociale indicatie, zijn hier van harte welkom”, legt Judith bevlogen uit. Zelf woont ze aan de voorzijde, waardoor de zorgboerderij een beetje verscholen ligt. “Het idee om een kleinschalige zorgboerderij te beginnen, is heel langzaam gegroeid. Ik verving ooit iemand bij een andere zorgboerderij wegens zwangerschapsverlof. De eigenaresse zei ‘waarom begin je eigenlijk niet voor jezelf, je hebt ruimte zat’. Dat idee liet me niet meer los”, blikt ze terug.
Tumor in borst
Sindsdien is er voor andere hobby’s maar weinig ruimte in de agenda van Judith. Op eentje na dan, waar alles voor moet wijken. “Carnaval. Dat gaat niet door als ik er niet bij ben, hoor”, lacht ze. “Daar laad ik me echt op. Het is pure ontspanning. Ik ben geboren en getogen in Sevenum en dus een échte Zaerumse ezel wat dat betreft. Ik zeg wel vaker gekscherend: ‘je krijgt mij Sevenum niet uit. Pas als ik in de kist lig.’ Vroeger klonk er bij ons thuis carnavalsmuziek van 11 november tot Aswoensdag. Het is me dus wel een beetje met de paplepel ingegoten.” Ze viert het volksfeest maar wat graag met haar vriendengroep Janssen Janssen en co. “Dat is een andere hobby van me. Vrienden bezoeken en gezellige avonden hebben. Zij zijn sowieso een grote steun voor me. Ook de afgelopen jaren, die niet altijd makkelijk waren”, vertelt ze. Judith doelt daarmee op het slechte nieuws dat ze vijf jaar geleden te verwerken kreeg. “Ik bleek borstkanker te hebben. Daar kwamen ze bij toeval achter. De echo liet zien dat er een tumor van 5,5 centimeter in een borst zat. Foute boel dus. Wat volgde was een heftige periode”, vertelt ze. “Direct na het slechte nieuws ging ik op vakantie, die stond al gepland. Het werd geen succes. In je hoofd heb je jezelf al begraven.”
Hoofd boven water
Inmiddels ligt die onzekere en stressvolle periode achter Judith. “Wel merk ik dat ‘s avonds de pijp vaak leeg is. Dan gaat het lampje uit. Voor de behandelingen had ik meer energie en ging ik nog graag wandelen en fietsen. Tegenwoordig komt het daar niet meer van. Naast d’n Bongerd, het gezinsleven en de mantelzorg voor mijn moeder, blijft er weinig fut over.” Inmiddels gaan de kopzorgen bij Judith niet meer over behandelplannen en chemo’s, maar veel meer over de toekomst van haar zorgboerderij. “Daar slaap ik weleens slecht van. Ik maak me op het moment heel veel zorgen en heb het idee dat er, bijvoorbeeld vanuit de gemeente, minder cliënten naar ons worden doorgestuurd. Het zit op het moment niet vol hier, en dan wordt het lastig om het hoofd boven water te houden. Ik vraag me af waarom dat zo is. Doe ik iets niet goed? Krijgen grotere zorgboerderijen voorrang? Ik heb geen idee”, deelt ze haar zorgen. “Mensen weten vaak niet dat ze zelf kiezen waar ze hun dagbesteding hebben. Vaak houden onze gasten van het kleinschalige en het familiaire, dat we hier bieden.”
Zolang dat nog kan, in ieder geval. “Ik hoop hier nog jaren te blijven zorgen, met heel mijn hart. Maar dan moet er wel écht iets gaan veranderen”, uit ze haar zorgen. “Ik nodig geïnteresseerden van harte uit om eens vrijblijvend bij d’n Bongerd te komen kijken, om met eigen ogen te zien wat we hier eigenlijk doen.”
Tekst en beeld: Jelle van Hees
